Page 192 - kpi11530
P. 192
คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
ปกครองเห็นว่าการที่พระราชบัญญัติองค์การบริหารส่วนจังหวัด พ.ศ.
๒๕๔๐ ที่ให้องค์การบริหารส่วนจังหวัดมีเขตพื้นที่ในเขตจังหวัดและมี
อำนาจหน้าที่ในการออกข้อบัญญัติเพื่อเรียกเก็บค่าธรรมเนียมจาก
ผู้พักในโรงแรมเป็นการขัดต่อรัฐธรรมนูญ เนื่องจากบทบัญญัติ
ดังกล่าวกำหนดให้องค์การบริหารส่วนจังหวัดมีเขตพื้นที่ทับซ้อนกับ
เขตพื้นที่ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอื่น ซึ่งจัดตั้งขึ้นตาม
กฎหมายทำให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอื่นขาดความเป็นอิสระโดย
เฉพาะอย่างยิ่งความเป็นอิสระในทางการเงินและการคลังไม่เป็นไป
ตามหลักการปกครองตนเอง จึงเป็นการขัดต่อรัฐธรรมนูญ มาตรา
๒๘๒ มาตรา ๒๘๓ และมาตรา ๒๘๔ ศาลปกครองกลางจึงส่ง
คำฟ้องดังกล่าวพร้อมทั้งความเห็นให้ศาลรัฐธรรมนูญวินิจฉัยตาม
รัฐธรรมนูญ มาตรา ๒๖๔
ศาลรัฐธรรมนูญเมื่อได้รับเรื่องได้ทำการพิจารณาและ
พิพากษาว่าองค์การบริหารส่วนจังหวัดเป็นนิติบุคคลและเป็นราชการ
ส่วนท้องถิ่น เมื่อพระราชบัญญัติองค์การบริหารส่วนจังหวัด พ.ศ.
๒๕๔๐ มาตรา ๘ วรรคสอง บัญญัติให้เขตขององค์การบริหารส่วน
จังหวัดคือ เขตจังหวัด โดยมาตรา ๕ แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวให้
นิยามความหมายคำว่า “จังหวัด” ไว้ว่า หมายถึง “จังหวัดตาม
กฎหมายระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน” ในการกระจายอำนาจ
การปกครองให้แก่ราชการส่วนท้องถิ่นตามหลักการกระจายอำนาจได้
ใช้พื้นที่เป็นตัวกำหนดขอบเขต เมื่อเขตขององค์การบริหารส่วน
จังหวัดมีพื้นที่คลุมทั้งจังหวัด จึงทำให้ครอบคลุมพื้นที่ขององค์กร
ปกครองส่วนท้องถิ่นอื่นที่อยู่ในเขตจังหวัดไปด้วยซึ่งจะต้องใช้พื้นที่
ร่วมกันหรือทับซ้อนกัน แต่โดยที่พระราชบัญญัติกำหนดแผนและ
ขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ.
4 ภาษีท้องถิ่น
