Page 148 - kpi11530
P. 148

คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
  คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น


                      ดังนั้น องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่จะเรียกให้เจ้าหน้าที่ของ

                 ตนรับผิดชดใช้ค่าเสียหายในมูลละเมิดกับหน่วยงานจึงต้องปฏิบัติ
                 ตามขั้นตอนและวิธีการตามระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยหลัก
                 เกณฑ์การปฏิบัติเกี่ยวกับความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ.

                 ๒๕๓๙ ดังกล่าวข้างต้น แต่หากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไม่ปฏิบัติ
                 ไปตามระเบียบดังกล่าวผลจะเป็นประการใด มีคดีฟ้องยังศาล

                 ปกครองกล่าวคือ นางสาวชลดา มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าส่วนการคลัง
                 องค์การบริหารส่วนตำบลชะแม ได้ทุจริตเบียดบังเงินขององค์การ
                 บริหารส่วนตำบลชะแมไปเป็นจำนวนเงิน ๔,๖๑๕,๒๕๑ บาทแล้ว

                 หลบหนีไป โดยนางสาวชลดา ได้แก้ไขตัวเลขในใบถอนเงินจาก
                 ธนาคาร หรือเขียนใบถอนเงินของธนาคารให้สูงกว่าเงินที่จะต้องนำไป

                 ใช้จ่ายจริงหรือวางฎีกาขอเบิกเงินเพื่อไปใช้ในกิจการขององค์การ
                 บริหารส่วนตำบล เมื่อเบิกเงินไปแล้วได้ทำลายฎีกาขอเบิกเงิน
                 ดังกล่าวทิ้งไป ซึ่งโดยปกตินางสาวชลดาจะเป็นผู้เขียนรายละเอียดลง

                 ในสมุดคู่มือเบิกเงินเพื่อจ่ายในราชการ (อต. ๑๔) เอง ซึ่งในกรณีนี้
                 นางสาวชลดามิได้เขียนรายละเอียดลงในสมุดบัญชี คณะกรรมการ

                 จึงไม่สามารถตรวจสอบและไม่มีผู้ใดทราบว่าเงินที่ขอเบิกไปนั้นได้นำ
                 ไปใช้ในกิจการขององค์การบริหารส่วนตำบลเป็นจำนวนเท่าใดและ
                 ค่าอะไรบ้างและนางสาวชลดาได้เบียดบังไปเป็นของตนเป็นจำนวน

                 เท่าใด เมื่อความแตกองค์การบริหารส่วนตำบลชะแม จึงได้มีคำสั่ง
                 ลงวันที่ ๓๐ เมษายน ๒๕๔๒ แต่งตั้งคณะกรรมการสอบข้อเท็จจริง

                 ความรับผิดทางละเมิดเพื่อให้คณะกรรมการเสนอความเห็นเกี่ยวกับ
                 ผู้ต้องรับผิดและจำนวนค่าสินไหมทดแทนที่ผู้นั้นต้องชดใช้ ต่อมา
                 วันที่ ๒ กันยายน ๒๕๔๒ คณะกรรมการสอบข้อเท็จจริงแล้วเห็นว่า

                 นางสาวชลดาและนายเกษม สมาชิกสภาองค์การบริหารส่วนตำบล




                                                             ความรับผิดทางละเมิด    4
   143   144   145   146   147   148   149   150   151   152   153