Page 153 - kpi11530
P. 153

คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น


              องค์การบริหารส่วนตำบลชะแม จึงเป็นการที่องค์การบริหารส่วน

              ตำบลชะแมไม่ปฏิบัติตามขั้นตอนการฟังความเห็นของกระทรวงการ
              คลัง ทำให้คำสั่งดังกล่าวขององค์การบริหารส่วนตำบลชะแมไม่ชอบ
              ด้วยกฎหมาย เนื่องจากไม่ปฏิบัติให้ถูกต้องตามรูปแบบ ขั้นตอนและ

              วิธีการอันเป็นสาระสำคัญที่กำหนดไว้สำหรับการกระทำนั้น
              ศาลปกครองสูงสุดจึงมีคำพิพากษายืนให้เพิกถอนคำสั่งให้ผู้ฟ้องคดี

              ทั้งสามชดใช้ค่าเสียหายแก่องค์การบริหารส่วนตำบลชะแม ตาม
              คำพิพากษาของศาลปกครองชั้นต้น


                    คดีนี้เป็นอุทาหรณ์ให้แก่หน่วยงานที่จะเรียกให้เจ้าหน้าที่ชดใช้
              สินไหมทดแทนให้แก่หน่วยงานว่าจะต้องปฏิบัติตามขั้นตอนและ

              ระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยหลักเกณฑ์การปฏิบัติเกี่ยวกับ
              ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. ๒๕๓๙ โดยเคร่งครัด                          ผู้ฟ้องคดีจึงฟ้องทายาท

              มิฉะนั้นแล้วอาจไม่สามารถดำเนินการเรียกร้องชดใช้ค่าเสียหายได้                      โดยธรรมของนายวัลลภ
              และในที่สุดเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติอาจต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายแทนก็ได้                เจ้าหน้าที่ผู้ทำละเมิด
                                                                                                 จึงเป็นกรณีที่ผู้ฟ้องคดี
                                                                                                        ซึ่งอยู่ในฐานะ

                                                                                                      เจ้าหนี้มูลละเมิด
                                                                                             ขอบังคับตามสิทธิเรียกร้อง

                                                                                             อันมีต่อนายวัลลภเจ้ามรดก
                                                                                                จึงต้องห้ามมิให้ฟ้องร้อง
                                                                                                  เมื่อพ้นกำหนดหนึ่งปี













                ความรับผิดทางละเมิด
   148   149   150   151   152   153   154   155   156   157   158