Page 152 - kpi11530
P. 152

คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
  คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น


                      ในที่สุดศาลปกครองสูงสุดได้มีคำพิพากษาในคดีหมายเลขแดง

                 ที่ อ. ๓๖๖ - ๓๖๗/๒๕๔๙ ว่า รายละเอียดและพยานหลักฐานที่กรม
                 บัญชีกลางขอเพิ่มเติมไปยังองค์การบริหารส่วนตำบลชะแม เป็น
                 พยานหลักฐานที่จำเป็นแก่การพิสูจน์ข้อจริงว่าผู้ฟ้องคดีทั้งสามคือ

                 นายเกษม นายศิวะและนายณรงค์ต้องรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทน
                 หรือไม่และต้องรับผิดชดใช้เป็นจำนวนเงินคนละเท่าใดให้แก่องค์การ

                 บริหารส่วนตำบลชะแม อันเป็นการใช้อำนาจของกรมบัญชีกลางตาม
                 ที่ได้รับมอบหมายจากกระทรวงการคลัง ดังนั้น องค์การบริหารส่วน
                 ตำบลชะแมจึงมีหน้าที่ต้องดำเนินการส่งรายละเอียดและพยาน

                 หลักฐานเพิ่มเติมไปให้กรมบัญชีกลางเพื่อประกอบการพิจารณา
                 ในการให้ความเห็น แต่ปรากฏว่าองค์การบริหารส่วนตำบลชะแม

                 ไม่ดำเนินการใดๆ ตามหนังสือของกรมบัญชีกลาง จนกระทั่งได้
                 ล่วงเลยกำหนดเวลาที่กระทรวงการคลัง (กรมบัญชีกลาง) จะต้อง
                 พิจารณาสำนวนให้แล้วเสร็จ และแจ้งความเห็นให้องค์การบริหาร

                 ส่วนตำบลชะแมทราบก่อนอายุความ ๒ ปี สิ้นสุดไม่น้อยกว่า ๑ ปี
                 (ซึ่งในกรณีนี้จะครบกำหนดในวันที่ ๒ กันยายน ๒๕๔๓) จนกระทั่ง

                 ต่อมาองค์การบริหารส่วนตำบลชะแมได้มีคำสั่ง ลงวันที่ ๖ ตุลาคม
                 ๒๕๔๓ แจ้งให้ผู้ฟ้องคดีทั้งสามทราบโดยให้นำเงินมาชำระภายใน
                 ๔๕ วัน นับแต่วันที่รับแจ้ง ดังนั้นการออกคำสั่งขององค์การบริหาร

                 ส่วนตำบลชะแม ที่เรียกให้ผู้ฟ้องคดีทั้งสามชดใช้ค่าสินไหมทดแทนไป
                 โดยไม่ดำเนินการชี้แจงและส่งพยานหลักฐานเพิ่มเติมให้กระทรวงการ

                 คลัง (กรมบัญชีกลาง) เพื่อประกอบการพิจารณาให้ความเห็น ทั้งที่มี
                 ระยะเวลาเพียงพอที่จะดำเนินการ แต่กลับรอให้ระยะเวลาล่วงเลยไป
                 แล้วอาศัยอำนาจตามข้อ ๑๗ วรรคห้า ของระเบียบดังกล่าวออก

                 คำสั่งให้นายเกษม นายศิวะและนายณรงค์ชดใช้ค่าเสียหายให้แก่




                                                             ความรับผิดทางละเมิด
   147   148   149   150   151   152   153   154   155   156   157