Page 72 - kpiebook67022
P. 72
71
แนวคิดพื้นฐานการจัดการความขัดแย้งด้วยสันติวิธี
(Course of Fundamental Conflict Management by Peaceful Means)
ปัจจัยที่ 2 การหลั่งไหลของผู้อพยพ
นอกจากประเด็นความขัดแย้งในควิเบคที่นำามาสู่การปรับ
นโยบายให้ยอมรับความหลากหลายมากขึ้นแล้วนั้น ยังมีอีกสองปัจจัยหลัก
ที่ทำาให้นโยบายพหุวัฒนธรรมถูกนำามาปรับใช้มากขึ้น คือคลื่นผู้อพยพ
หลังสงครามโลกครั้งที่สอง หลังจากการเปิดรับผู้อพยพทำาให้แคนาดา
ต้องปรับนโยบายครั้งใหญ่เช่นกัน เพราะนับตั้งแต่ศตวรรษ ที่ 19 แคนาดา
มีประชากรเกือบร้อยละ 40 ที่ไม่ใช่ต้นกำาเนิดจากอังกฤษหรือฝรั่งเศส
แต่เป็นเอเชีย แอฟริกา และประเทศในแถบแคริบเบียน จนมีกลุ่มชาติพันธุ์
ที่เพิ่มขึ้นสามสิบสี่กลุ่ม ซึ่งหนึ่งในห้าของประชากรทั้งหมดในแคนาดานั้น
เกิดนอกประเทศ คนกลุ่มนี้ถูกเรียกว่า “ชนกลุ่มน้อยที่มองเห็นได้”
(Visible Minorities)
ในปี 1881 กลุ่มประชากรที่เป็นผู้อพยพที่ไม่ใช่คนอังกฤษ
และคนฝรั่งเศสมีเพิ่มขึ้นประมาณ 11 เปอร์เซ็นต์ของประชากรแคนาดา
และในปี 1981 มีจำานวนเพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งในสามของจำานวนประชากร
ทั้งหมด (31%) รวมแล้วกว่า 8 ล้านคน (Sheridan, 1987) ซึ่งเป็น
ผู้อพยพจากเอเชียจำานวนกว่า 12 – 13 เปอร์เซ็นต์ โดยในปี 1967 ได้เริ่ม
มีการเปลี่ยนกฎหมายผู้อพยพ ของแคนาดา (Canadian immigration
laws) ซึ่งเป็นกระบวนการพัฒนาไปสู่พหุวัฒนธรรมที่มองเห็นได้ ซึ่งแต่ก่อน
เป็นการคุ้มครองเพียงผู้อพยพยุโรปเท่านั้น จึงขยายความคุ้มครองไปยัง
ผู้อพยพทุกกลุ่ม โดยเน้นไปที่การต่อสู้กับการแบ่งแยกและกีดกัน และ
เรียกร้องให้แนวทางพหุวัฒนธรรมก้าวข้ามการทำางานเรื่องการอนุรักษ์
วัฒนธรรมและคติชน ไปสู่การเรียกร้องสิทธิและความเสมอภาค ซึ่งต่อมา
