Page 62 - kpiebook67022
P. 62
61
แนวคิดพื้นฐานการจัดการความขัดแย้งด้วยสันติวิธี
(Course of Fundamental Conflict Management by Peaceful Means)
พัฒนาการของพหุวัฒนธรรม
ก่อนคำาว่า “พหุวัฒนธรรม” จะเข้ามามีบทบาททั้งในโลก
วิชาการจนนำาไปสู่การปรับประยุกต์ในระดับนโยบายนั้น ในอดีตเราพบว่า
นักวิชาการมักใช้คำาว่า “พหุสังคม” หรือ “พหุลักษณ์” เพื่ออธิบาย
ความแตกต่างหลากหลายทางวัฒนธรรม โดยเฉพาะเจ้าอาณานิคม
ที่มองว่าสังคมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นั้นเป็นพหุสังคม ที่แม้จะ
อยู่ภายใต้ระบบการเมืองเดียวกัน แต่ผู้คนกลับดำารงอยู่อย่างปนเป
แต่ไม่รวมกัน แต่ละชาติพันธุ์มีศาสนาของตนเอง มีวัฒนธรรมแนวคิด
และแนวทางของตนเอง โดยไม่รวมกับคนอีกกลุ่ม ดังที่เฟอนิวัล เคยกล่าว
อ้างถึงสังคมพม่าว่าเป็นเช่นนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วจึงมีการใช้คำานี้
สับกันไปมา ทั้งนี้หลายงานได้สะท้อนว่าคำาว่า พหุวัฒนธรรม นั้นเป็นแนวคิด
ที่ขยายประเด็นความหลากหลายทางวัฒนธรรมไปเป็นเรื่องของรัฐชาติ
ระบบกฎหมาย ระบบการศึกษา นโยบายของรัฐที่เอื้อต่อเรื่องสุขภาพ
ที่อยู่อาศัย ให้มีการเคารพกันเรื่องภาษา ความเป็นชุมชน วิถีปฏิบัติ
ในธรรมเนียม ประเพณี และศาสนา อย่างไรก็ตาม ความคลุมเครือ
ของความหมายของทั้งสองคำาก็ดำาเนินเรื่อยมาท่ามกลางความไม่ชัดเจน
แล้วค่อย ๆ เติบโตและแบ่งแยกกันชัดเจนในช่วงหลังที่ประเทศต่าง ๆ
ต่างให้ความสำาคัญกับนโยบายและปฏิบัติการในการจัดการความแตกต่าง
หลากหลาย แนวคิดดังกล่าวถูกแพร่หลายมากขึ้นในบริบทของโลกาภิวัตน์
ที่อำานาจของรัฐชาติอ่อนแรงลง ความคิดเรื่องสิทธิทางวัฒนธรรม สิทธิ
ของชนกลุ่มน้อย ท้องถิ่นนิยม เป็นเรื่องที่ถูกหยิบยกขึ้นมาพูดคุยถกเถียง
มากยิ่งขึ้น ทำาให้พหุวัฒนธรรมในแต่ะละบริบทมีความเข้าใจที่แตกต่าง
