Page 170 - kpiebook67003
P. 170
5.2.2 แนำวปฏิิบััติในำก�รพิจ�รณี�ก�รได้เปรีย่บัม�กเกินำ
สมคำวร
มำตรำ 4 ของพระรำชบัญญัติว่ำด้วยข้อสัญญำที่ไม่เป็นธรรม
พ.ศ. 2540 ยังก�ำหนดให้ “กำรได้เปรียบคู่สัญญำอีกฝ่่ำยหน่่งเกินสมควร”
อำจท�ำให้ข้อสัญญำนั้นกลำยเป็นข้อสัญญำที่ไม่เป็นธรรมได้ โดยให้
พิจำรณีำตำมปัจจัยที่ก�ำหนดในมำตรำ 10 เช่น “กำรรับภำระที่หนักกว่ำมำก
ของคู่สัญญำฝ่่ำยหน่่งเมื่อเปรียบเทียบกับคู่สัญญำอีกฝ่่ำยหน่่ง”
อย่ำงไรก็ตำม กำรท�ำสัญญำของคู่สัญญำนั้น ต่ำงฝ่่ำยย่อมต่ำงได้ประโยชน์
ตำมควำมประสงค์ของตน เช่น ผู้ซื้อบำงรำยอำจสมัครใจที่จะซื้อสินค้ำหรือ
รับบริกำรที่มีรำคำสูงกว่ำรำคำตลำดทั่วไป หรืออำจเป็นกรณีีที่ผู้ประกอบ
ธุรกิจได้เปรียบผู้บริโภคอยู่บ้ำงแต่ก็ไม่มำกเกินสมควร กรณีีย่อมเกิดปัญหำ
กำรตีควำมและปรับใช้หลักกำรทำงกฎหมำยที่มุ่งคุ้มครองคู่สัญญำ
เพื่อไม่ให้เสียเปรียบมำกเกินสมควร ซ่่งแนวทำงในกำรพิจำรณีำ
กำรได้เปรียบมำกเกินสมควร สำมำรถแสดงได้ตำมตำรำงที่ 5.6 ดังต่อไปนี้
160 กฎหมายที่่�เก่�ยวกับการที่ำาสััญญาที่างแพ่่งที่่�อาจก่อให้เกิดความไม่เป็็นธรรมเน่�องจากความไม่เสัมอภาคของค่่สััญญา
