Page 156 - kpiebook67003

จะเห็นได้ว่ำ UCTA สร้ำงควำมชัดเจนเกี่ยวกับกำร “ห้ำม” ตกลง
เพื่อยกเว้นหรือจ�ำกัดควำมรับผิดอันเกิดจำกกำรไม่ช�ำระหนี้ อันเกิดหน้ำที่

โดยปริยำย (implied undertaking) ตำมมำตรำ 12 ของ Sale of Goods Act

1893 และควำมรับผิดของผู้ให้เช่ำซื้ออันเกิดจำกกำรไม่ช�ำระหนี้อันเกิด
หน้ำที่โดยปริยำย (implied undertaking) ตำมมำตรำ 8 ของ Supply of
Goods (Implied Terms) Act 1973 ซ่่งสำมำรถน�ำมำปรับใช้เป็นแนวทำง

กำรตีควำมและปรับใช้ “ข้อตกลงยกเว้นหรือจ�ำกัดควำมรับผิดที่เกิด

จำกกำรผิดสัญญำ” ตำมมำตรำ 4 ของพระรำชบัญญัติว่ำด้วยข้อสัญญำ
ที่ไม่เป็นธรรม พ.ศ. 2540 กล่ำวคือ หำกสัญญำซื้อขำยสินค้ำมีข้อก�ำหนด
ยกเว้นหน้ำที่ของผู้ขำยในกำรโอนสินค้ำในเวลำที่ก�ำหนด (ฝ่่ำฝ่ืนต่อหน้ำที่

โดยปริยำยของผู้ขำยตำมมำตรำ 12 ของ Sale of Goods Act 1893)

ศำลไทยอำจพิจำรณีำว่ำข้อสัญญำดังกล่ำวนั้น มีลักษณีะเป็นข้อสัญญำ
ไม่เป็นธรรมและไม่ให้มีผลบังคับ โดยอำจไม่จ�ำเป็นที่จะต้องแก้ไขตัวบทของ
มำตรำ 4 วรรคสำม (1)

นอกจำกนี้ มำตรำ 6 วรรคสองของ UCTA ยังแสดงให้เห็นถ่ง
แนวทำงในกำรปรับใช้กฎหมำยเพื่อสร้ำงควำมเป็นธรรมโดยค�ำน่งกับบริบท

ในกำรท�ำธุรกรรมพำณีิชย์ของคู่สัญญำอีกด้วย แตกต่ำงจำกมำตรำ 6
วรรคหน่่ง ซ่่งบัญญัติ “ห้ำม” ยกข้อตกลงเพื่อยกเว้นหรือจ�ำกัดควำมรับผิด

โดยไม่มีข้อยกเว้น ข้อตกลงเพื่อยกเว้นหรือจ�ำกัดควำมรับผิดตำมมำตรำ 6
วรรคสอง ค�ำรับรองโดยปริยำยเกี่ยวกับคุณีสมบัติของสินค้ำนั้นอำจยกข่้น

ยันบุคคล “ที่ไม่ใช่ผู้บริโภคได้” และ “ผ่ำนเงื่อนไขควำมสมเหตุสมผลแล้ว”

ยกตัวอย่ำงเช่น สัญญำซื้อขำยอัญมณีีระหว่ำงประเทศระยะยำว
ซ่่งผู้ผลิตและขำยชำวไทยได้ท�ำสัญญำกับผู้ซื้อซ่่งเป็นผู้ประกอบกำรจ�ำหน่ำย

อัญมณีีที่ตั้งอยู่ต่ำงประเทศนั้น อำจมีข้อก�ำหนดเกี่ยวกับคุณีภำพของ

146 กฎหมายที่่�เก่�ยวกับการที่ำาสััญญาที่างแพ่่งที่่�อาจก่อให้เกิดความไม่เป็็นธรรมเน่�องจากความไม่เสัมอภาคของค่่สััญญา