Page 199 - kpi20440

การประชุมวิชาการสถาบันพระปกเกล้า 199
ครั้งที่ 20 ประจำาปี 2561
ประชาธิปไตยไทย: ก้าวย่างเพื่อการพัฒนา

• การพัฒนากับความเสี่ยงอันตราย : จากการผลักภาระสู่การตื่นรู้ในชะตากรรมร่วมกัน

- โลกาภิวัตน์กับความเสี่ยงอันตรายที่มาจากความไม่แน่นอน : ใครแบกรับความเสี่ยง?

แต่ทว่า 1.1 ช่องว่างด้านการรับรู้และช่องว่างด้านความไว้วางใจ

1.2 ช่องว่างด้านความรู้

1.3 ช่องว่างด้านนโยบาย

ใครเป็นผู้รับรู้ – ผู้รู้ - ใครเป็นผู้ร่วมก�าหนดนโยบาย

ผู้รู้ กับ ผู้วางนโยบาย: การเรียนรู้ใหม่ในโลกแห่งความเสี่ยงภัย

ผู้รู้ – ผู้แก้ปัญหา : พรมแดนที่กระด้างตายตัวกับพรมแดนยืดหยุ่น

แต่การสนใจบทบาทเหล่านี้ได้แยกส่วนกับการเชื่อมโยงระหว่างการเมืองกับการพัฒนา การเมืองกับ

ชีวิตท้องถิ่น การเมืองกับความมั่นคงของชีวิตคนในระดับฐานราก ซึ่งในบริบทเหล่านี้อาจต้องยอมรับโจทย์ว่า
การตัดสินใจเรื่องของอนาคตจะไม่ใช่เรื่องของชนชั้นน�าแต่ฝ่ายเดียว หรือไม่ใช่โจทย์ของยอดพีระมิดทางอ�านาจ

ฝ่ายเดียว แต่ต้องยอมรับด้วยว่า ผู้รับรู้ต่อปัญหาความเดือดร้อน ความเป็นไปของอนาคตมีทุกระดับ โดยเฉพาะ
ภาคส่วนที่เคยถูกละเลยมองข้าม

มิติใหม่ของควำมเสี่ยงเชิงระบบในโลกและประเทศในปัจจุบัน

เช่นด้านเศรษฐกิจการเงิน ภัยพิบัติสิ่งแวดล้อม ความรุนแรงและก่อการร้าย โรคระบาด ฯลฯ

1. มีลักษณะข้ามพรมแดน

2. มีการขยาย (หรือลด) ทางสังคม เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเมื่อข่าวสารผ่านสื่อก็สามารถจะได้รับ

การเน้นหรือลดความส�าคัญเพิ่มหรือลดสีสรรลงก็ได้ การรับรู้ของกลุ่มชนและการระดมทางสังคม

3. ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขข้อโต้เถียงทางวิชาการในปริมณฑลสาธารณะ เช่นเสี่ยงอันตรายจริงหรือไม่

เป็นประโยชน์กับใคร ตัวอย่างของประเด็นของถกเถียงเรื่องภาวะภูมิอากาศและโลกร้อน พิษภัยจากฝุ่นละออง

ในเมือง พิษภัยจากตะกั่ว ฯลฯ

4. มิอาจรับมือโดยองค์กรใดองค์กรเดียว หรือมิอาจบริหารจัดการโดยฝ่ายใดฝ่ายเดียว

5. สื่อสาร “ความเสี่ยง” (Risk Communication) หรือบอกกล่าวแก่กันในสังคมยากขึ้น