Page 221 - kpi11530
P. 221
คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
ที่ ๕๕ (พ.ศ. ๒๕๔๓) นายกองค์การบริหารส่วนตำบลลำลูกกา ผู้ถูกฟ้อง
คดีได้ให้การต่อสู้คดีว่าอาคารทาวน์เฮ้าส์ ๒ ชั้นดังกล่าว ได้จัดสรรก่อสร้าง
ขายโดยบริษัท แอล เอ็ม จำกัด โดยได้รับอนุญาตให้ก่อสร้างอาคารเมื่อปี
พ.ศ. ๒๕๓๘ ก่อนกฎกระทรวง ฉบับที่ ๕๕ บังคับใช้ การอนุญาตให้ต่อ
เติมอาคารหลังนี้ในปี พ.ศ. ๒๕๔๕ จึงไม่อยู่ในบังคับของกฎกระทรวง
ฉบับที่ ๕๕ (พ.ศ. ๒๕๔๓)
ศาลปกครองชั้นต้นมีคำพิพากษาให้เพิกถอนใบอนุญาตให้ก่อสร้าง
ดัดแปลงอาคารลงวันที่ ๔ มกราคม ๒๕๔๕ นายกองค์การบริหารส่วน
ตำบลยื่นอุทธรณ์
ศาลปกครองสูงสุดได้มีคำพิพากษาคดีหมายเลขแดงที่ อ.๑๔๕/
๒๕๔๘ ว่า พระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. ๒๕๒๒ ตราขึ้นเพื่อ
กำหนดหลักเกณฑ์และวิธีการควบคุมในเรื่องต่างๆ ไว้เพื่อมิให้สิทธิ
เสรีภาพของบุคคลไปกระทบต่อประโยชน์สาธารณะหรือสิทธิเสรีภาพของ
บุคคลอื่น กฎกระทรวง ฉบับที่ ๕๕ (พ.ศ. ๒๕๔๓) ออกตามความในพระ
ราชบัญญัติดังกล่าวเพื่อให้เป็นไปตามเจตนารมย์ซึ่งในข้อ ๑ ของกฎ
กระทรวงดังกล่าวได้กำหนดให้ “บ้านแถว หมายความว่า ห้องแถว
หรือตึกแถวที่ใช้เป็นที่อยู่อาศัย ซึ่งมีที่ว่างด้านหน้าและด้านหลัง
ระหว่างรั้วหรือแนวเขตที่ดินกับตัวอาคารแต่ละคูหา และมีความสูง
ไม่เกินสามชั้น” และในข้อ ๓๖ วรรคหนึ่ง ของกฎกระทรวงฉบับเดียวกัน
ยังได้กำหนดให้ “บ้านแถวต้องมีที่ว่างด้านหน้าระหว่างรั้วหรือแนว
เขตที่ดินกับแนวผนังอาคารกว้างไม่น้อยกว่า ๓ เมตร และต้องมีที่
ว่างด้านหลังอาคารระหว่างรั้วหรือแนวเขตที่ดินกับแนวผนังอาคาร
กว้างไม่น้อยกว่า ๒ เมตร” เห็นว่าการกำหนดระยะห่างตามข้อกำหนด
ในกฎกระทรวงฉบับดังกล่าว ก็เพื่อต้องการไม่ให้เกิดความแออัดระหว่าง
บ้านแถวด้วยกัน อันถือเป็นข้อกำหนดที่เป็นสาระสำคัญในการพิจารณา
ก่อนที่จะมีคำสั่งอนุญาตหรือไม่อนุญาตให้ก่อสร้างหรือต่อเติมอาคารของ
4 กฎหมายควบคุมอาคาร
