Page 140 - kpi11530
P. 140

คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
  คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น


                 จำเป็นที่จะต้องจ่ายเงินกับถึงกำหนดหรือใกล้จะถึงกำหนดที่จะต้อง

                 จ่ายเงิน และการก่อหนี้ได้เป็นไปโดยถูกต้องตามระเบียบแล้ว มีเงิน
                 งบประมาณเพียงพอรายการถูกต้องตรงกับหมวดและประเภทใน
                 งบประมาณหรือคำสั่งอนุมัติของกระทรวงมหาดไทยและมีเอกสาร

                 ประกอบฎีกาครบถ้วนถูกต้อง ข้อ ๖๓ กำหนดว่า การอนุมัติฎีกาเป็น
                 อำนาจหน้าที่ของนายกเทศมนตรี และข้อ ๖๔ กำหนดให้การอนุมัติ

                 ฎีกาจะกระทำได้เมื่อมีสาระสำคัญถูกต้องตามที่กำหนดไว้ในระเบียบ
                 ข้อ ๖๑ และผู้ตรวจฎีกาได้ลงลายมือชื่อตรวจฎีกา


                      การที่นายสุรทิน ผู้ฟ้องคดี ทำหน้าที่เพียงลงนามในฎีกาเบิกเงิน
                 เพื่อให้นายกเทศมนตรีหรือเทศมนตรีอนุมัติเบิกจ่ายเงินเท่านั้น ดังนั้น

                 ผู้ฟ้องคดีจึงไม่มีหน้าที่อนุมัติฎีกา เพียงแต่มีหน้าที่พิจารณาตรวจผ่าน
                 ฎีกาและต้องพิจารณาฎีกาเฉพาะที่มีหัวหน้างานคลัง หรือเจ้าหน้าที่

                 การเงินได้เสนอเบิกและตรวจฎีกามาแล้ว และผู้ฟ้องคดีเห็นว่าฎีกา
                 ดังกล่าวมีสาระสำคัญถูกต้องตามระเบียบกระทรวงมหาดไทยว่าด้วย
                 การรับเงิน การเบิกจ่ายเงิน การฝากเงิน การเก็บรักษาเงิน และการ

                 ตรวจเงินเทศบาล และเมืองพัทยา พ.ศ. ๒๕๒๘ ข้อ ๖๑ แล้วเท่านั้น
                 ผู้ฟ้องคดีไม่มีหน้าที่ต้องตรวจสอบหนี้ที่ไม่มีการตั้งฎีกาเบิกจ่ายแต่

                 อย่างใด ประกอบกับเมื่อเป็นหนี้ค่าใช้น้ำประปาของผู้รับเหมาที่ไม่ได้
                 รับอนุญาตจากเทศบาล ก็เป็นหนี้ที่ผู้รับเหมาจะต้องชำระมิใช่หนี้
                 ค่าน้ำประปาของเทศบาลที่จะต้องตั้งฎีกาเบิกจ่ายค่าน้ำประปาแทน

                 ผู้รับเหมา  ดังนั้น การที่ผู้ฟ้องคดีพิจารณาฎีกาจ่ายค่าน้ำประปาไป
                 เฉพาะที่เทศบาลเป็นผู้ใช้น้ำจริงจึงถูกต้องตามระเบียบกระทรวง

                 มหาดไทยดังกล่าวแล้ว ผู้ฟ้องคดีไม่ได้กระทำโดยจงใจหรือประมาท
                 เลินเล่ออันเป็นการละเมิดต่อเทศบาล นายสุรทิน ผู้ฟ้องคดีจึงไม่ต้อง





                                                             ความรับผิดทางละเมิด    3
   135   136   137   138   139   140   141   142   143   144   145