Page 142 - kpiebook67003
P. 142
ตำมนัยของค�ำพิพำกษำศำลฎีกำดังกล่ำว เสรีภำพในกำรแสดง
เจตนำของคู่สัญญำในกำรข้อยกเว้นควำมรับผิดในควำมช�ำรุดบกพร่องนั้น
ถูกแทรกแซงโดยศำลฎีกำ กล่ำวคือ ท�ำให้ไม่สำมำรถบังคับได้แม้ว่ำจะไม่ตก
เป็นโมฆะก็ตำม นอกจำกนี้ ในกำรพิจำรณีำ “ภำระมำกเกินสมควร”
ศำลฎีกำอำจพิจำรณีำถ่ง “เวลำกำรรับประโยชน์ที่ฝ่่ำยผู้ประกอบธุรกิจ
กำรค้ำจะได้รับ” ตำมนัยของค�ำพิพำกษำศำลฎีกำที่ 9789/2560 ซ่่งวินิจฉัยว่ำ
กรีณีีโจทก์ขอัสัินเช้้�อัจากธิ์นาคืารีจำาเลย และมีข�อัตกลงว่่า
ถ้�าโจทก์ยกเลิกการีใช้�ว่งเงินสัินเช้้�อัต�อังเสัียคื่าธิ์รีรีมเนียมป็รีับุรี�อัยละ 2
ขอังว่งเงินที�แจ�งยกเลิก โดยไม่มีเง้�อันไขเกี�ยว่กับุรีะยะเว่ลาที�ต�อังผู้้กพัน
เสัียคื่าธิ์รีรีมเนียมป็รีับุว่่าเป็็นรีะยะเว่ลาเพียงใด เท่ากับุจำาเลยจะได�รีับุ
ป็รีะโยช้น์จากสััญญาข�อันี�อัย้่เสัมอัหากมีการีเลิกสััญญากัน
เป็็นข�อัตกลงที�จำาเลยได�เป็รีียบุโจทก์เกินสัมคืว่รี
เป็็นข�อัสััญญาที�ไม่เป็็นธิ์รีรีม
หำกเปรียบเทียบกับค�ำพิพำกษำศำลฎีกำที่ 2767/2560 จะเห็นได้
ว่ำข้อก�ำหนดเรื่องค่ำธรรมเนียมปรับในอัตรำร้อยละ 2 ของวงเงินสินเชื่อนั้น
ไม่ตกเป็นโมฆะ หำกแต่ถูกวินิจฉัยว่ำเป็นภำระมำกเกินสมควรเนื่องจำก
ไม่ปรำกฏิว่ำกำรรับประโยชน์ของธนำคำรในกรณีีนี้ “มีระยะเวลำ” เพียงใด
จ่งสำมำรถกล่ำวได้ว่ำ เวลำกำรรับประโยชน์นั้นเป็นปัจจัยที่ศำลฎีกำน�ำมำ
พิจำรณีำประกอบกำรวินิจฉัยควำมไม่เป็นธรรมของข้อสัญญำ
4.2.4 ก�รย่กประเด็นำเกี�ย่วกับัข้้อัสัญญ�ไม่เป็นำธรรม
ข้ึ�นำพิจ�รณี�เอังข้อังศั�ล้
โดยหลักแล้ว ค�ำพิพำกษำหรือค�ำสั่งของศำลที่ชี้ขำดคดีต้องตัดสิน
ตำมข้อหำในค�ำฟ้องทุกข้อ แต่ห้ำมมิให้พิพำกษำหรือท�ำค�ำสั่งให้สิ่งใด ๆ
132 กฎหมายที่่�เก่�ยวกับการที่ำาสััญญาที่างแพ่่งที่่�อาจก่อให้เกิดความไม่เป็็นธรรมเน่�องจากความไม่เสัมอภาคของค่่สััญญา
