Page 104 - kpiebook67003
P. 104
แม้ว่ำพระรำชบัญญัติห้ำมเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรำ พ.ศ. 2475
จะถูกยกเลิกไปโดยพระรำชบัญญัติห้ำมเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรำ
พ.ศ. 2560 146 แล้วแต่แนวบรรทัดฐำนเกี่ยวกับกำรเป็นข้อตกลงที่มี
วัตถุประสงค์ต้องห้ำมชัดแจ้งโดยกฎหมำยและขัดต่อควำมสงบเรียบร้อยและ
ศีลธรรมอันดีของประชำชน กล่ำวคือ เป็นกำรคิดดอกเบี้ยเกินอัตรำที่
กฎหมำย (ประมวลกฎหมำยแพ่งและพำณีิชย์ มำตรำ 654) บัญญัติตำม
4(1) ของประมวลกฎหมำยแพ่งและพำณีิชย์ มำตรำ 654 ยังคงใช้เป็น
บรรทัดฐำนได้ต่อไป เนื่องจำกทั้งพระรำชบัญญัติห้ำมเรียกดอกเบี้ย
เกินอัตรำ พ.ศ. 2475 และพระรำชบัญญัติห้ำมเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรำ
พ.ศ. 2560 นั้น เป็นกฎหมำยที่มุ่งคุ้มครองลูกหนี้ซ่่งมักจะเป็นบุคคลที่มี
อ�ำนำจต่อรองในทำงเศรษฐกิจจ�ำกัด
ส่วนในแง่ของลำภมิควรได้นั้น ในอดีตศำลฎีกำเคยวินิจฉัยว่ำ
ในกรณีีที่ผู้กู้ได้ช�ำระดอกเบี้ยที่เกินอัตรำร้อยละ 15 ต่อปีให้กับผู้ให้กู้แล้ว
ผู้กู้ไม่สำมำรถเรียกดอกเบี้ยดังกล่ำวคืนจำกผู้ให้กู้ได้เนื่องจำกถือเป็นกรณีีที่
ได้กระท�ำกำรอันใดตำมอ�ำเภอใจเหมือนหน่่งว่ำเพื่อช�ำระหนี้โดยรู้อยู่ว่ำตน
ไม่มีควำมผูกพันที่จะต้องช�ำระ ผู้กู้จ่งไม่มีสิทธิจะได้รับเงินที่ได้ช�ำระ
เพื่อดอกเบี้ยที่เกินอัตรำได้ตำมมำตรำ 407 ของประมวลกฎหมำยแพ่งและ
พำณีิชย์ อย่ำงไรก็ตำม ศำลฎีกำในค�ำพิพำกษำที่ 2131/2560 ได้กลับหลัก
ดังกล่ำวโดยวินิจฉัยว่ำ
146 พระรำชบัญญัติห้ำมเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรำ พ.ศ. 2560, มำตรำ 3.
94 กฎหมายที่่�เก่�ยวกับการที่ำาสััญญาที่างแพ่่งที่่�อาจก่อให้เกิดความไม่เป็็นธรรมเน่�องจากความไม่เสัมอภาคของค่่สััญญา
