Page 84 - kpiebook65024

83

ประเด็นเรื่อง “สิทธิและเสรีภาพ” เป็นประเด็นส�าคัญพื้นฐานที่ถูกบัญญัติ
รับรองและคุ้มครองไว้ในรัฐธรรมนูญของประเทศต่าง ๆ โดยอาจมีรายละเอียดในส่วน

สาระแห่งสิทธิที่อาจแตกต่างกันออกไปในแต่ละบริบท แต่ในส่วนหลักการส�าคัญของ
สิทธิและเสรีภาพล้วนแต่ได้รับการรับรองไว้โดยบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญแห่งรัฐเสมอ

ส�าหรับประเทศไทย รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยทั้ง 20 ฉบับ มีอยู่
6 ฉบับ ที่ไม่ปรากฏบทบัญญัติเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชน

ไว้ ได้แก่ พระราชบัญญัติธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยามชั่วคราวพุทธศักราช
2475 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2519 และรัฐธรรมนูญแห่ง

ราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2502, 2515, 2520 และ 2534 นอกจากนั้นรัฐธรรมนูญ
ที่เหลืออีก 14 ฉบับของประเทศไทยล้วนแต่มีบทบัญญัติที่คุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ

ของประชาชนด้วยกันทั้งสิ้น โดยในส่วนของเนื้อหาบทบัญญัติของรัฐธรรมแต่ละฉบับ
รวมไปถึงสารัตถะเหล่านั้นก็มีความแต่กต่างกันออกไป สะท้อนให้เห็นถึงพัฒนาการ

ทางการเมือง และปรากฏการณ์ทางสังคมผ่านบทบัญญัติรัฐธรรมนูญในส่วนของ
การคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชนของรัฐธรรมนูญแต่ละฉบับ

การคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชนได้มีการน�ามาบัญญัติไว้เป็นครั้งแรก
ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช 2475 โดยบัญญัติไว้ในหมวด 2

สิทธิและหน้าที่ของชนชาวสยาม ได้วางหลักไว้อย่างกว้างว่า “บุคคลย่อมมีเสรีภาพ

บริบูรณ์ในการถือศาสนาหรือลัทธิใด ๆ และมีเสรีภาพในการปฏิบัติพิธีกรรมตาม
ความเชื่อถือของตน เมื่อไม่เป็นปฏิปักษ์ต่อหน้าที่ของพลเมืองและไม่เป็นการขัดต่อ
ความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมของประชาชน” และ “ภายในบังคับแห่งกฎหมาย

บุคคลย่อมมีเสรีภาพบริบูรณ์ในร่างกาย เคหสถาน ทรัพย์สิน การพูด การเขียน

การโฆษณาการศึกษาอบรม การประชุมโดยเปิดเผย การตั้งสมาคม การอาชีพ”