Page 32 - kpiebook62008

บทที่ ๑

บทนำ

๑.๑ หลักการและเหตุผล

๑. ต้นเหตุของการกำหนดหน้าที่ในการเสียภาษี “เงิน” เป็นปัจจัยสำคัญอย่างยิ่งต่อการบริหารราชการ

แผ่นดิน เนื่องจากการขับเคลื่อนงานบริหารราชการแผ่นดินในทุกด้านต้องอาศัยเงินเป็นตัวกลางในการดำเนินการ

รัฐจึงจำเป็นต้องขวนขวายหาเงินด้วยวิธีการต่าง ๆ อาทิ การจัดเก็บภาษีอากร การออกพันธบัตร การกู้ยืมเงิน ซึ่ง

การจัดเก็บภาษีอากรนับเป็นวิธีการหาเงินของรัฐที่มีความสำคัญมากที่สุด ดังปรากฏตามในหลักการเสียภาษีอากร

ที่เป็นหน้าที่ของประชาชนทุกคน และหลักการดังกล่าวนี้ถูกนำมาบัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย

ฉบับถาวรทุกฉบับตั้งแต่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช ๒๔๗๕ จนกระทั่งรัฐธรรมนูญแห่ง
ราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๖๐ ที่กำหนดให้การเสียภาษีเป็นหน้าที่ของปวงชนชาวไทย ดัวยเหตุนี้ การเสีย

ภาษีอากรจึงถูกมองเป็น “หน้าที่”

๒. การคุ้มครองสิทธิตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๖๐ อย่างไรก็ตาม หาก

พิจารณาในแง่ของการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของปวงชนชาวไทยซึ่งเป็นเรื่องที่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักร

ไทย พุทธศักราช ๒๕๖๐ ได้กำหนดลงไว้ในหมวด ๓ ว่าด้วยสิทธิและเสรีภาพของปวงชนชาวไทย โดยบัญญัติเพื่อ

รับรองและคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพด้านต่าง ๆ ของปวงชนไว้มีตัวอย่างเช่น สิทธิเสรีภาพในชีวิตและร่างกาย

เสรีภาพในการนับถือศาสนา การแสดงความคิดเห็น การติดต่อสื่อสาร สิทธิในทรัพย์สินและการสืบมรดก สิทธิ

รับทราบและเข้าถึงข้อมูลสาธารณะ สิทธิผู้บริโภค สิทธิในการรับบริการสาธารณสุขของรัฐ นอกจากสิทธิและ

เสรีภาพดังกล่าวแล้ว การคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยยังครอบคลุมไปถึงสิทธิ

และเสรีภาพที่ยังไม่มีกฎหมายใดบัญญัติไว้ โดยให้ถือว่าเป็นสิทธิและเสรีภาพที่ได้รับการคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญ
ด้วย

๓. ความไม่สมดุลระหว่างหน้าที่และสิทธิของผู้เสียภาษี เมื่อพิจารณาแล้วพบได้ว่าแม้จะมิได้มีการกำหนด

สิทธิของผู้เสียภาษีไว้โดยตรง แต่การจัดเก็บภาษีเป็นการจำกัดสิทธิในทรัพย์สินของประชาชนประการหนึ่ง การ