Page 208 - kpi20902
P. 208

202



                            “อยากจะร้องไห้เมื่อก่อนข้าวมันถูกใช้มือเกี่ยวแล้วก็ไปตาก เวลาที่ฝนตกจะไปเก็บ

                     ข้าว เก็บไม่ได้น้ าก็จะท่วมข้าว แล้วเอาไปขายที่โรงสีจะมีพ่อค้ามาจากที่อื่นเขาบอกว่าเก็บไว้กิน

                     เองเถอะป้าเขาก็ไม่รับซื้อเนื่องจากข้าวเปียกน้ าเขาไม่รับซื้อ การท านาปรัง เราก็จะรีบเกี่ยวข้าว
                     เพื่อให้ทันกับฝนมา สมัยก่อนรถเกี่ยวข้าวก็ไม่ค่อยมี เราก็จ าเป็นต้องขายในราคาถูก เรา

                     จ าเป็นต้องขาย” สัมภาษณ์  นางสายัญ  สมคิด  เกษตรกรในหมู่บ้านหนองทราย วันที่ 18

                     สิงหาคม 2562


                            ซึ่งในปรำกฏกำรณ์จริง แม้ชำวนำจะทรำบว่ำรำคำไม่มีควำมยุติธรรมเมื่อเปรียบเทียบกับ

              ต้นทุนกำรผลิตที่สูงขึ้น รู้ว่ำถูกกดรำคำแต่ก็มีควำมจ ำเป็นจะต้องขำยเนื่องจำกภำระหนี้สินที่กู้มำเพื่อกำรผลิต

              หรือไม่ได้มีอำชีพเสริมอย่ำงอื่นเพื่อสร้ำงรำยได้    กำรขำยข้ำวจึงเป็นรำยได้เพียงอย่ำงเดียวของชำวนำในต ำบล

              หนองสำหร่ำย


                            “เท่าไรก็ต้องขาย เพระเรามีรายได้เพียงอย่างเดียวคือขายข้าว รู้ทั้งรู้ว่าไม่คุ้ม

                     แต่ก็ต้องขาย หนี้เราไปกู้มาแล้วต้องใช้คืน เท่าไหร่ก็ต้องยอม ที่ส าคัญคือเราต่อรองราคาไม่ได้
                     เลย หน่วยงานรัฐก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้ เมื่อก่อนเราไม่มีผู้น าจนกว่าคุณแรมมา ถึงได้ตั้งกลุ่ม

                     เกษตรกรขึ้นแต่มันก็ผ่านมาเกือบ 20 ปีแล้ว เมื่อก่อนเราไม่มีอาชีพเสริมอะไรเลย

                     เมื่อย้อนหลังไป 5 ปี 10 ปี ก็เริ่มปลูกผัก ปลูกพริก และปลูกใบเตย” สัมภำษณ์ นำงสำยัญ

                     สมคิด เกษตรกรในหมู่บ้ำนหนองทรำย วันที่ 18 สิงหำคม 2562



                            ดังนั้น กำรเกิดขึ้นของตลำดกลำงค้ำข้ำวหรือลำนตำกข้ำวต ำบลหนองสำหร่ำย จึงเป็นหนทำง
              ออกอย่ำงหนึ่งซึ่งกลุ่มแกนน ำร่วมกันคิดขึ้นในขณะนั้น ว่ำน่ำจะท ำให้ชำวนำต ำบลหนองสำหร่ำย


              มีอ ำนำจในกำรต่อรองมำกขึ้น โดยเฉพำะเรื่องของรำคำข้ำวหรือผลผลิตอย่ำงอื่นๆ


                            “เกิดจากการที่เราต้องการอ านาจในการต่อรองมากกว่า เช่น วิสาหกิจท านา ซึ่งปีนี้ก็

                     เป็นกลุ่มวิสาหกิจชุมชนได้รับรางวัลระดับประเทศ 1. ได้ท าเรื่องวิสาหกิจเรื่องข้าว ต้องการ

                     ต่อรอง มันจะถูกคนรวยกดขี่เรามากเกินไป เราท านา 120 วัน ผมไม่มีโอกาสเป็นเจ้าของข้าว

                     เลย เป็นเพียงแค่ลูกจ้างโรงสีท านา โรงสีจะเป็นคนตีราคา โรงสีได้ทั้งข้าวเปลือกทั้งข้าวสาร

                     ก็เลยรวย เราก็เลยรวมกลุ่มกันได้จดเป็นวิสาหกิจท านา ตอนแรกสมาชิก 53 คน ตอนนี้ 210
                     คน ลาออก 1 คนเหลือ 209 จดกลุ่มแรก รวมคนรวมสินค้าให้ได้เชิญโรงสีมาประมูล โรงสี

                     มาประมูลจะได้ราคามาก  ถ้าเรามีทุนเยอะเราก็ไปซื้อเครื่องจักรไว้บริการกลุ่มวิสาหกิจ

                     เราต้องการหาสินค้าให้สมาชิก แต่ไม่มีเครดิตแต่ถ้ากลุ่มไปซื้อจะได้ของมากกว่า” สัมภำษณ์

                     นำยแรม เชียงกำ ประธำนศูนย์เรียนรู้ปรัชญำเศรษฐกิจพอเพียง วันที่ 18 สิงหำคม 2562
   203   204   205   206   207   208   209   210   211   212   213