Page 26 - kpi20767
P. 26
1
บทที่ 1
บทนำ
1.1 ความเป็นมาและความสำคัญของปัญหา
สังคมไทยมีการเปลี่ยนแปลงจากยุคเกษตรกรรมก้าวเข้าสู่ยุคปัจจุบันหรือยุคอุตสาหกรรม
หนัก การเติบโตในด้านต่าง ๆ ทั้งทางด้านเศรษฐกิจ สังคม การเมือง วัฒนธรรม และเทคโนโลยี ทำให้
ชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนไทยดีขึ้นก็จริง แต่ในขณะเดียวกันความเติบโตดังกล่าวได้ทิ้งปัญหา
ต่าง ๆ ไว้จำนวนมาก เช่น ปัญหาความยากจน ปัญหาคอร์รัปชัน ปัญหาความเสื่อมโทรมของ
สภาพแวดล้อม ปัญหาความไม่เท่าเทียมกันของคนในสังคม ประกอบกับอิทธิพลของปัจจัยภายนอก
ประเทศ เช่น ปัญหาภัยพิบัติ ปัญหาการกีดกันทางการค้า ปัญหาความขัดแย้ง ได้กดดันและผลักดันให้
ชีวิตความเป็นอยู่และความสัมพันธ์ของคนในสังคมมีการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ซึ่งมีผลกระทบทำให้
เกิดปัญหาสังคมด้านต่าง ๆ ตามมามากมาย หลายส่วนกลายเป็นปัญหาสาธารณะที่จำเป็นต้องได้รับ
การดูแลและปรับปรุงแก้ไข (โกวิทย์ กังสนันท์, 2552: 27)
การบริหารจัดการภาครัฐไทยในอดีตที่ให้ความสำคัญกับการกำกับควบคุม สายการบังคับ
บัญชา ประชาชนมีส่วนร่วมทั้งในการกำหนดนโยบาย การนำนโยบายไปปฏิบัติ และการติดตาม
ประเมินผลในขอบเขตที่จำกัด การบริหารจัดการภาครัฐไทยให้ความสำคัญกับการจัดบริการสาธารณะ
โดยผ่านกลไกของหน่วยงานของรัฐเพียงอย่างเดียว บทบาทของนักบริหารรัฐกิจเองก็ทำหน้าที่เพียง
วางแผน จัดองค์การ จัดหาบุคลากร สั่งการ ประสานงาน จัดทำงบประมาณ รายงานผลการทำงาน
รูปแบบการดำเนินงานที่องค์การภาครัฐต่างดำเนินการกันอยู่เป็นปกติไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่เข้ามา
ท้าทาย และตอบสนองความต้องการของประชาชน (ถวิลวดี บุรีกุล, 2546: 1) หรือไม่สามารถอำนวย
ประโยชน์ให้กับประชาชนได้อย่างเต็มที่ตามวัตถุประสงค์ขององค์การภาครัฐที่ได้วางไว้ แม้ว่าตลอด 2
ทศวรรษที่ผ่านมานับจากประเทศไทยมีรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540
ประเทศไทยจะมีการปฏิรูประบบราชการมาอย่างต่อเนื่องโดยมีการปรับเปลี่ยนวิธีการบริหารจัดการ
โดยนำแนวคิดการบริหารแบบมุ่งเน้นผลสัมฤทธิ์ การบริการภาครัฐแนวใหม่ มีการกระจายอำนาจการ
บริหารจัดการจากส่วนกลางไปยังส่วนท้องถิ่น มีการนำนวัตกรรมการบริหารจัดการใหม่ ๆ เช่น การ
จัดจ้างคนนอกเข้าดำเนินการแทนรัฐ การแปรรูปรัฐวิสาหกิจ การจัดตั้งองค์การในรูปแบบใหม่ ๆ เช่น
องค์การมหาชน หน่วยบริการรูปแบบพิเศษ แต่ปัญหาต่าง ๆ ในสังคมไทยยังคงสะสม ส่งผลกระทบต่อ
คุณภาพชีวิตของประชาชนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ (สมชาย น้อยฉ่ำ, นิคม เจียรจินดา และชัชวลิต
เลาหวิเชียร, 2559: 38)
