Page 70 - kpi18630
P. 70
สิ่งแวดล้อม แต่ต่างชาติพัฒนาธรรมชาติเทียมดึงดูดนักท่องเที่ยวไปจนหมด คนไทย
แทบไม่เหลือตัวตนในสายตาของต่างชาติอีกต่อไปแล้ว เว้นเสียแต่กรณ์ผู้เป็นพ่อที่
เป็นนักวิทยาศาสตร์ระดับโลกที่ต่างชาติยังให้การยอมรับนับถืออยู่บ้าง
“ผมอยากเป็นแบบพ่อครับย่า” ทอมมัสบอก “ผมอยากให้คนยอมรับใน
ฐานะบุคคลที่สร้างอนาคต ไม่ใช่ถูกเรียกว่าเป็นกลุ่มคนล้าหลังตามใครไม่ทัน”
“แม่ครับ แม่ได้เข้ามาในห้องท�างานของผมหรือเปล่าครับ ?”
บุคคลที่ถูกเอ่ยถึงชะโงกหน้าผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามาในห้องของทอมมัส
ชายวัยสี่สิบต้นๆ แต่ใบหน้ายังหนุ่มราวกับเพิ่งผ่านสามสิบมาหมาดๆ มีนักข่าวหลาย
คนบอกถ้ากรณ์ดูแลใส่ใจเรื่องภาพลักษณ์กว่านี้คงเป็นนายแบบได้สบาย หากแต่
กรณ์ไม่มีเวลาจัดแต่งทรงผม หรือเครื่องแต่งกายให้อยู่ในสภาพดีกว่าที่เป็นอยู่นี้
ตราบใดที่กรณ์ยังเกาหัวตลอดเวลาคิดอะไรไม่ออก ล้วงกระเป๋าเข้าๆ ออกๆ เมื่อหา
ของไม่พบจนเสื้อผ้ายับยู่ยี่
...เหมือนเช่นที่ก�าลังท�าอยู่ในขณะนี้
“อะไรหายล่ะกรณ์ ?”
“เฟืองตัวหนึ่งครับแม่” กรณ์กวาดสายตามองไปทั่วห้องราวกับก�าลังคิด
ว่าเฟืองที่หายไปจะมีขามาหล่นอยู่ในห้องของทอมมัส “สงสัยผมจะไปลืมวางทิ้งไว้
ที่ไหน มีอะไรให้พ่อช่วยไหมลูก ?”
สีหน้าของทอมมัสคงบ่งบอกได้ว่าก�าลังมีปัญหา ผู้เป็นพ่อจึงเอ่ยค�าถามนั้น
ออกมา แต่เขาคงไม่จ�าเป็นต้องตอบ เพราะพ่อยังพูดไม่จบประโยค
“ยังไงให้ย่าช่วยไปก่อนนะ งานพ่อยังไม่เสร็จเลย”
...นี่แหละประโยคจบที่สมบูรณ์
...ถามตามมารยาท
“ครั้งนี้ลูกคงต้องช่วยทอมมัสหน่อยแล้วแหละ” วันรุ่งเอ่ยประโยคที่ท�าให้
ทอมมัสกับกรณ์หันไปมองเธอแทบพร้อมกัน
“แค่สอนการบ้านแม่ก็ช่วยได้นี่ครับ ผมก�าลัง...”
“ไม่ใช่การบ้านน่ะ” วันรุ่งมองหน้าลูกชายพร้อมคลี่ยิ้มที่เมื่อใดปรากฏขึ้น
69
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 69 21/3/2561 BE 10:00
