Page 46 - kpi18630
P. 46
ยึดติดอยู่กับปมด้อยของตัวเองอย่างไม่อาจสลัดพ้น แผลเป็นบนใบหน้าท�าให้เธอ
ไม่อยากออกไปพบปะกับผู้คนมากหน้าหลายตาด้วยเหตุผลเดิมๆ จึงได้แต่เก็บ
ตัวเงียบอยู่ในบ้าน ขณะที่ร้านข้าวแกงเองก็ไม่ได้เปิด เพราะเย็นจิตน�าวัตถุดิบที่
มีอยู่ทั้งหมดไปท�าเป็นอาหารกล่องแจกผู้ประสบภัยจนไม่มีอะไรเหลือแม้แต่ไข่
สักใบ
๔.
กิ่งแก้วเก็บภาชนะที่ล้างไว้คว�่าคืนที่เรียบร้อยแล้ว ตอนที่กวินในชุดนักเรียน
มอปลายก้าวฉับๆ มาทิ้งตัวลงบนแคร่นั่งเล่นที่มีไว้ส�าหรับคนในครอบครัว
“เลิกเรียนแล้วเหรอเอ็ง แล้วนี่มาบ้านท�าไม ท�าไมไม่ไปอยู่รับใช้หลวงลุง”
กิ่งแก้วปรายตามองน้องชายที่มาพร้อมกระเป๋า รองเท้านักเรียนเต็มยศ
นั่นแสดงว่าพอออกจากโรงเรียนแล้วกวินก็ตรงมาที่นี่
“มาดูพี่กิ่งน่ะสิ” กวินเอ่ยพร้อมกับท�าหน้าเนือย
“ดูท�าไม ไม่เคยเห็นข้าหรือไง”
กิ่งแก้วตอบยียวน เพราะรู้ดีว่าน้องชายจะพาวกเข้าเรื่องที่หลวงลุงพูดไว้
เมื่อเช้า
“เมื่อไหร่พี่กิ่งจะเลิกท�าตัวเป็นแกะด�าเสียที ใครๆ ก็รู้ว่าที่หน้าพี่เป็นแบบ
นี้เพราะอะไร ไม่มีใครสนใจจะเอามาล้อพี่หรอก ไม่ใช่เด็กๆ โตจนป่านนี้แล้ว พี่จะ
อยู่แต่ในเพิงแบบนี้อีกนานเท่าไหร่ หัดออกไปพบปะผู้คนกับเขาบ้างสิพี่”
กวินเอ่ยอย่างหวังดี เขาไม่อยากให้กิ่งแก้วต้องขังตัวเองไว้แต่ในพื้นที่เพียง
ไม่กี่เมตรไปจนตาย เมื่อเห็นพี่สาวท�าทีเป็นเช็ดโต๊ะง่วน ไม่ตอบอะไรกลับมา กวินจึง
พูดต่อ
“พี่ดูพี่ค่อมสิ ทั้งหน้าตาผิดชาวบ้านชาวเมือง ทั้งหลังค่อม พ่อแม่เป็นใคร
ก็ไม่รู้ ไม่เห็นแกจะคิดมากอะไร ใครอยากล้ออะไรแกก็ไม่สน แกว่าเดี๋ยวคนล้อมันก็
เบื่อไปเอง แล้วแกก็ไปไหนมาไหนได้เหมือนคนอื่นๆ ไม่เห็นจะพะวงกับหน้าตา กับ
หลังที่ค่อมของแกเลย”
45
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 45 21/3/2561 BE 10:00
