Page 171 - kpi18630
P. 171

โรงเรียนอันมีสาเหตุเนื่องมาจากพ่อแม่ผู้ปกครองที่ขับรถมาส่งลูกเรียนที่โรงเรียน
                  แห่งนี้นั่นเอง
                         “ปิ๊ดๆ ๆ ... ปิ๊นๆ ๆ ...” สถานการณ์ในตอนนี้ที่ท�าได้ คือเร่งระบายรถ

                  ด้านหน้าโรงเรียนให้เร็วที่สุด สังวาลย์เป่านกหวีดดังและถี่ขึ้น สลับกับเสียงบีบแตร
                  ที่ยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง หากจับเวลาแล้ว รถคันนี้น่าจะเสียเวลาราว ๑ นาที
                  แต่ดูเหมือนมันจะเป็น ๑ นาทีที่มีค่ามหาศาลและไม่ควรค่าแก่การที่จะต้องเสีย
                  มันไปในความคิดของผู้เป็นเจ้าของรถ
                         รถยุโรปคันหรูหยุดตรงหน้าสังวาลย์แทนที่จะมุ่งตรงไปยังหน้าปากซอย

                  เหมือนที่ตั้งใจแต่แรก และทันทีที่กระจกด้านคนขับลดลง ชายคนขับรถก็สาดเสียง
                  ต่อว่าต่อขานออกมาให้สังวาลย์รับไปเต็มๆ หลายดอก แต่ที่พอจับใจความได้ก็
                  เห็นจะเป็นสองดอกสุดท้าย

                         “จะสร้างโรงเรียนท�าไมมาสร้างในซอยแบบนี้ คิดไม่เป็นกันหรือไงวะ...
                  เดี๋ยวถ้าลูกกูไปโรงเรียนสายนะมึง... น่าดู” หลังใช้เวลาต่อว่าต่อขานสังวาลย์ราว
                  ๑๕ วินาที คนขับก็รีบเร่งเครื่องออกไป รวมเวลาที่รถคันนี้ต้องเสียเวลาไปทั้งสิ้น
                  ๑ นาที ๑๕ วินาทีโดยประมาณ เด็กผู้ชายในเครื่องแบบนักเรียนที่นั่งเล่นเกมใน
                  โทรศัพท์มือถืออยู่บนเบาะหลัง ถูกชายคนขับรถใช้อ้างอิงความเร่งรีบที่จะต้องออก

                  จากซอยเพื่อส่งลูกไปโรงเรียนอื่นที่อยู่ไกลออกไป เวลามีค่าไม่เคยคอยใคร แต่ส�าหรับ
                  เวลา ๑ นาที หากจะต้องเสียไปบ้างก็ไม่น่าจะท�าให้ต้องถึงขั้นโมโหโกรธากันขนาดนี้
                  สังวาลย์รู้สึกไม่สบอารมณ์ โดยเฉพาะการขึ้น วะ โว้ย มึง กู กับเขา หากจะต่อว่ากัน

                  ด้วยภาษาของสุภาพชนก็พอท�าเนา หรือเครื่องแบบพนักงานรักษาความปลอดภัย
                  จะไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรีพอ หากเขาเป็นทหารและอยู่ในเครื่องแบบทหาร อาชีพ
                  ที่เขาใฝ่ฝันอยากจะเป็นตั้งแต่วัยเด็ก ไม่แน่ใจนักว่าค�าพูดที่ดูจะละเมิดศักดิ์ศรีมาก
                  เกินความจ�าเป็นเช่นนี้ จะมีโอกาสเข้าหูให้ได้ยินบ้างหรือเปล่า สังวาลย์นึกน้อยใจ
                  แต่เมื่อนึกย้อนกลับไปในคราวเป็นทหารเกณฑ์ปีแรก ที่ไม่มีโอกาสสวมเครื่องแบบ

                  ทหารกลับไปเยี่ยมบ้านหลังเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ ๒๕๓๕ เขาจึงคลายความน้อยใจ
                  ลง เครื่องแบบและอาชีพไม่น่าจะเกี่ยวข้อง แต่น่าจะเป็นสามัญส�านึกของแต่ละคน





                  170                       ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”





         01-288 Power of Thai People_Edit.indd   170                           21/3/2561 BE   10:00
   166   167   168   169   170   171   172   173   174   175   176