Page 36 - kpi15394
P. 36
อ ง ค์ ก ร ป ก ค ร อ ง ส่ ว น ท้ อ ง ถิ่ น
“ รั บ ” แ ล ะ “ รุ ก ” อ ย่ า ง ไ ร กั บ ป ร ะ ช า ค ม อ า เ ซี ย น
เมื่อมีคนพูดถึงประชาคมอาเซียน โดยเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวกับการ
เข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน (AEC) ส่วนใหญ่มักจะมองว่าเป็น
“โอกาสอาเซียน” (ASEAN Opportunity) เพราะ AEC เป็นตลาด
ผู้บริโภคสินค้าที่มีลักษณะคล้ายกับประเทศไทย และเป็นโครงข่ายฐาน
การผลิตทั้งด้านแรงงานและทรัพยากรทางธรรมชาติที่เป็นประโยชน์
ต่อการขยายการลงทุน การรวมกลุ่มเป็น AEC ทำให้เกิดตลาดใน
ภูมิภาคที่มีขนาดใหญ่ สามารถนำจุดแข็งของแต่ละประเทศสมาชิกมา
เสริมกับจุดแข็งของประเทศไทยเพื่อสร้างประโยชน์สูงสุดในการผลิต
การส่งออก และการบริการ นอกจากนี้ยังเกิดความร่วมมือทางเศรษฐกิจ
ของอาเซียน + (ASEAN plus) กับประเทศที่มีศักยภาพทางเศรษฐกิจ
เอื้อประโยชน์ทางการค้าอย่างมาก ความร่วมมือทางเศรษฐกิจของกลุ่ม
ประเทศสมาชิกอาเซียน ประกอบกับประเทศจีน ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ อินเดีย
ออสเตรเลีย และนิวซีแลนด์ จะส่งเสริมอุตสาหกรรม ระบบการผลิต
และผลิตภัณฑ์ที่ได้มาตรฐาน นอกจากนี้การเป็นประชาคมเศรษฐกิจ
อาเซียนช่วยทำให้ประเทศไทยสามารถขยายตลาดส่งออกสินค้าเกษตร
พื้นฐานได้เพิ่มขึ้น เพราะในอนาคตความต้องการด้านอาหารมีแนวโน้ม
เพิ่มสูงขึ้น ความต้องการด้านพลังงาน รวมทั้งน้ำมันดิบ ก๊าซธรรมชาติ
และเชื้อเพลิงอื่นๆ นับเป็นโอกาสสำคัญของประเทศไทย
สิ่งที่ในวันนี้ต้องมีการพูดถึงให้มากและต้องให้ความสำคัญก็คือ คำว่า
“ภาระอาเซียน” หรือ ASEAN Burden ซึ่งหมายถึงการปรับตัวของ
ประเทศสมาชิก หรือ ปัญหาที่จะตามมา เพราะสิ่งหนึ่งที่ต้องเกิดขึ้นกับ
การรวมกลุ่มประชาคมอาเซียน คือ “มาตรฐานอาเซียน” และเราก็ไม่
สามารถปฏิเสธในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ เพราะเมื่อมีการรวมกลุ่มกัน
เกิดขึ้น และเพื่อให้เกิดความเท่าเทียมกันในฐานะเป็นประชาคมเดียวกัน
“มาตรฐาน” จึงต้องถูกหยิบยกขึ้นมาพูดถึง และจากนี้ไปสินค้าของ
ประเทศไทย สินค้าของพม่า หรือ สินค้าของเวียดนามจะถูกส่งออกใน
2
