Page 130 - kpiebook67003
P. 130
ต�ร�งท์ี� 4.1: นำิย่�มข้อังผ่้บัริโภคำแล้ะผ่้ประกอับัธุรกิจก�รคำ้� หร้อัวิช�ชีพ 159
ผ่้บัริโภคำ ผ่้ประกอับัธุรกิจก�รคำ้� หร้อัวิช�ชีพ
ผู้เข้ำท�ำสัญญำในฐำนะผู้ซื้อ ผู้เช่ำ “ผู้ประกอบธุรกิจกำรค้ำหรือวิชำชีพ”
ผู้เช่ำซื้อ ผู้กู้ ผู้เอำประกันภัย หรือผู้เข้ำ หมำยควำมว่ำ ผู้เข้ำท�ำสัญญำในฐำนะ
ท�ำสั ญญำอื่ นใดเพื่ อให้ ไ ด้ มำ ผู้ขำย ผู้ให้เช่ำ ผู้ให้เช่ำซื้อ ผู้ให้กู้ ผู้รับ
ซ่่งทรัพย์สิน บริกำร หรือประโยชน์ ประกันภัย หรือผู้เข้ำท�ำสัญญำอื่นใด
อื่นใดโดยมีค่ำตอบแทน ทั้งนี้ กำรเข้ำ เพื่อจัดให้ซ่่งทรัพย์สิน บริกำร หรือ
ท�ำสัญญำนั้นต้องเป็นไปโดยมิใช่เพื่อ ประโยชน์อื่นใด ทั้งนี้ กำรเข้ำท�ำสัญญำ
กำรค้ำ ทรัพย์สิน บริกำร หรือประโยชน์ นั้น ต้องเป็นไปเพื่อกำรค้ำ ทรัพย์สิน
อื่นใดนั้น และให้หมำยควำม รวมถ่ง บริกำร หรือประโยชน์อื่นใดนั้นเป็น
ทำงค้ำปกติของตน
ผู้เข้ำท�ำสัญญำในฐำนะผู้ค�้ำประกัน
ของบุคคลดังกล่ำวซ่่งมิได้กระท�ำเพื่อ
กำรค้ำด้วย
นอกจำกนี้ มีข้อสังเกตว่ำในชั้นกำรร่ำงกฎหมำยได้ร่ำงข้อบทบัญญัติ
ว่ำ “พระรำชบัญญัตินี้ไม่ใช้บังคับกับสัญญำที่ท�ำระหว่ำงกระทรวง ทบวง
กรม ด้วยกันเอง หรือระหว่ำงกระทรวง ทบวง กรมกับเอกชนโดยอำศัย
อ�ำนำจตำมกฎหมำยที่มุ่งจะคุ้มครองประโยชน์ของรัฐและประโยชน์
สำธำรณีะ” แต่ถ้อยค�ำดังกล่ำวได้ถูกตัดออกไป 160
159 เพิ่งอ้าง, มำตรำ 3.
160 จรัญ ภักดีธนำกุล, “สรุปสำระส�ำคัญพระรำชบัญญัติว่ำด้วยข้อสัญญำไม่เป็นธรรม พ.ศ. 2540” ดุลพำห
เล่ม 1 ปีที่ 45 (มกรำคม-มิถุนำยน 2541): 83.
120 กฎหมายที่่�เก่�ยวกับการที่ำาสััญญาที่างแพ่่งที่่�อาจก่อให้เกิดความไม่เป็็นธรรมเน่�องจากความไม่เสัมอภาคของค่่สััญญา
