Page 27 - 22688_Fulltext

1

บทที่ 1

บทน า

1.1 ที่มาและความส าคัญของปัญหา

“เกาะสมุย (Koh Samui)” เป็นหนึ่งในหลายเกาะส าคัญของจังหวัดสุราษฎร์ธานี

ซึ่งมีพื้นที่ขนาดใหญ่ติดหนึ่งในสามของประเทศไทยรองจากเกาะภูเก็ต (จังหวัดภูเก็ต) และเกาะช้าง

จังหวัดตราด (ที่ว่าการอ าเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฎร์ธานี, 2562) ทั้งยังเป็นพื้นที่ที่มีการขยายตัว

ทางเศรษฐกิจในระดับสูงอย่างต่อเนื่อง ซึ่งส่วนใหญ่มาจากอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่เกาะสมุยมี

แหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติที่มีความงดงาม ล้ าค่า และเป็นศูนย์กลางการท่องเที่ยวทางทะเลของ

ภาคใต้ฝั่งอ่าวไทย (ธีร์ เจียศิริพงษ์กุล และคณะ, 2561, น. 35) ส่งผลให้ในแต่ละปีมีนักท่องเที่ยวทั้ง

ชาวไทยและชาวต่างประเทศเข้ามาท่องเที่ยวที่เกาะสมุยเป็นจ านวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ใน พ.ศ. 2561 ที่มีนักท่องเที่ยวเข้ามาท่องเที่ยวเกาะสมุยมากถึง 2,237,202 คน (กระทรวง

การท่องเที่ยวและกีฬา, 2562) จนส่งผลให้อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของเกาะสมุยสามารถสร้าง

รายได้ให้กับประเทศไทยได้ปีละไม่ต่ ากว่า 12,000 – 18,000 ล้านบาท หรืออยู่ในล าดับที่ 6 ของ

รายได้จากแหล่งท่องเที่ยวทั้งประเทศ (บุญใจ แก้วน้อย, 2558)

ด้วยสภาพความเจริญเติบโตและขยายตัวทางเศรษฐกิจในพื้นที่เกาะสมุยที่เกิดขึ้นมา

อย่างต่อเนื่อง จนเข้ามามีผลกระทบต่อการด าเนินวิถีชีวิตของชาวเกาะสมุย ส่งผลให้ชาวเกาะสมุยมี

การปรับเปลี่ยนรูปแบบการด าเนินวิถีชีวิตที่มีมาแต่ครั้นบรรพบุรุษให้มีความสอดคล้องกับ
ความเจริญเติบโตและการขยายตัวทางเศรษฐกิจและสังคมในพื้นที่เกาะสมุยที่มีการเปลี่ยนแปลงไป

อย่างรวดเร็วและรอบด้าน ทั้งจากการเข้ามาของนักท่องเที่ยวชาวไทยและชาวต่างประเทศเป็นจ านวน

มากในแต่ละปีจนท าให้เกาะสมุยกลายเป็นท าเลทองของการประกอบธุรกิจต่าง ๆ ที่เกี่ยวเนื่องกับการ

ท่องเที่ยว อาทิ โรงแรม รีสอร์ท บังกะโล สถานบันเทิง ร้านค้า ธุรกิจน าเที่ยว ฯลฯ ซึ่งสามารถสร้าง

รายได้ให้ชาวเกาะสมุยเฉลี่ยต่อครัวเรือนได้มากกว่า 50,000 บาท/เดือน (ธีร์ เจียศิริพงษ์กุล และคณะ,

2561, น. 36) นับเป็นรายได้เฉลี่ยต่อครัวเรือนที่อยู่ในระดับสูงเมื่อเทียบกับรายได้เฉลี่ยของคนไทยทั่ว

ประเทศที่มีรายได้เฉลี่ยต่อครัวเรือน 26,946 บาท/เดือน และมากกว่ากรุงเทพมหานครที่มีรายได้