Page 209 - kpi18630
P. 209
จะเข้าป่า ผมพยักหน้ารับ พ่อของก้อมคงไม่อยากนั่งจมอยู่กับความผิดหวัง เขาเดิน
มาแตะต้นแขนผมพร้อมพูดขอบคุณ บอกว่าอย่างน้อยก็พยายามแล้ว ผมพยักหน้า
รับอีกไม่รู้จะพูดอะไรกลับไป ได้แต่มองร่างผอมเกร็งผิวเกรียมแดดเดินพ้นร่มเงาของ
ชายคาบ้าน ฝ่าเปลวแดดเที่ยงออกไป ก้อมมีท่าทีสงสารพ่ออย่างเห็นได้ชัด แม้ตัว
เองจะดูสิ้นหวังไม่แพ้กัน ก้อมบอกว่าถ้าปลูกให้คนในชุมชนไม่ได้ ก้อมก็จะปลูก
ให้พ่อ
ผมนิ่งฟังความคิดของก้อมแล้วก็นึกค้านในใจ แม้เป็นผมเองที่เคยบอกกับ
เขาว่า มือมนุษย์นั้นสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ แต่คงไม่ใช่กับป่าชุมชน ที่นับวันจะเสื่อม
ถอยลงเรื่อยๆ ก้อมเคยพูดเรื่องที่พ่อของเขาชอบเข้าป่าทั้งที่แทบไม่มีอะไรให้เก็บกิน
เก็บขายแล้ว แต่พ่อก็ยังเข้าไปทุกวัน อาจเพราะผูกพันกันมาแต่เด็กก็เป็นได้ แม้จะ
รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่อาจเป็นไปได้ยาก แต่หากท�าแล้วก้อมรู้สึกมีความหวังในชีวิตขึ้น
มาบ้าง ก็คงไม่เสียหายอะไร ผมถามก้อมว่าจะปลูกป่าด้วยวิธีใด ก้อมยิ้มให้แทน
ค�าตอบ
หลังกลับจากบ้านของก้อม ผมทิ้งตัวนอนบนแคร่หน้าบ้าน คิดถึงสิ่งที่ก้อม
จะท�าต่อไปในอนาคต และคิดไปถึงเรื่องในที่ประชุม การที่คนตัวเล็กๆ อยากท�า
ประโยชน์เพื่อคนอื่นเหตุใดถึงยากล�าบากเช่นนี้ ผมท้อแท้ระคนโกรธเคืองที่ถูกมอง
ในแง่ร้าย และก้อม-เขาคงหมดก�าลังใจยิ่งกว่า ผมรู้สึกผิดที่จุดประกายความหวังให้
เขา แล้วพากันล่มไม่เป็นท่า ไม้ซีกสองสามท่อนคิดจะไปงัดไม้ซุงเป็นสิบ ก็มีแต่โดน
หักทิ้งเท่านั้น คนบางพวก หากผลประโยชน์ไม่ตกกับตัวก็อย่าหวังว่าใครจะได้ หวง
ก้างขวางคอกันอย่างนี้ ก็อย่าหวังว่าชุมชนจะพัฒนาไปถึงไหนได้ ถึงจะมีงบส่งมาให้
เป็นร้อยโครงการก็เถอะ เปล่าประโยชน์ ภาพศาลาอเนกประสงค์นับร้อยหลังเบียด
เสียดกันกลางอากาศ ราวดอกเห็ดตอนหน้าฝน ผมแค่นหัวเราะในล�าคอ
รุ่งเช้า มีข่าวลือลอยมาตามลม ขณะผมนั่งดื่มกาแฟที่ร้านของเมียผู้ใหญ่บ้าน
หญิงร่างอ้วนช่างจ้อ ผู้กุมอ�านาจเหนือผู้ใหญ่บ้านเล่าให้ลูกค้าในร้านฟังว่า รัฐบาล
จะยกป่าชุมชนติดกับหมู่บ้านของเราให้เอกชนเช่า โดยรายได้จากการเช่านั้นจะตก
208 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 208 21/3/2561 BE 10:00
