Page 145 - kpi18630
P. 145
สมัยก่อนทางลูกรังที่พาขึ้นดอยแม้จะเป็นความเคยชินของเรา แต่มันเป็น
เรื่องยากเย็นส�าหรับคนอื่น เราจึงตื่นเต้นมากในวันที่รู้ว่าดอยจะมีถนนลาดยาง พ่อ
คิดต่อทันทีว่าเมื่อถึงวันนั้นจะเลือกอย่างไหนดี ระหว่างขนชาลงไปขายกับปรับปรุง
บ้านให้เป็นร้านขายชา
ขณะถนนลาดยางค่อยๆ เสร็จ นักท่องเที่ยวก็ค่อยๆ เพิ่มทีละคนทีละกลุ่ม
จนวันหนึ่งพ่อก็เลือกเปลี่ยนบ้านเป็นร้านขายชา พร้อมปรับพื้นที่เล็กๆ ข้างบ้านให้
เป็นลานกางเต็นท์ ลานนี้อาจไม่ใช่จุดที่ดีที่สุดส�าหรับชมดอยสีชมพู แต่บนลานมี
นางพญาเสือโคร่งอยู่สองต้นที่นักท่องเที่ยวจะแย่งกันกางเต็นท์แบบแนบชิด
แต่นั่นก็เป็นอดีตไปแล้ว เพราะการส่งเสริมที่ห่างเหินจนเงียบหาย
ลมไม่เย็น แต่คงไม่ใช่สาเหตุที่พ่อหน้าเครียด
“ตอนนี้เราต้องท�าอะไร”
พอพ่อถามผมจึงรู้ว่ามันมาจากรายการทีวีที่เพิ่งจบ
“เราก็เตรียมดอยต้อนรับนักท่องเที่ยว”
พ่อขมวดคิ้วพลางส่ายหน้าก่อนชี้ไปบนลาน
“ก่อนท�าอย่างอื่นเขาน่าจะส่งปุ๋ยมาให้หน่อย”
“ท�าไมพ่อถึงห่วงมันนัก หรือว่าพ่อชอบสีชมพู”
ผมแกล้งล้อหวังให้พ่อผ่อนคลาย
“ไม่ได้ห่วงแค่เรื่องนี้ หรือจะให้พูดทุกเรื่อง”
พ่อไม่ข�าด้วยแถมยังเสียงดังขึ้น
“พ่ออยากพูดเรื่องอะไรบ้าง”
พ่อถอนหายใจแทนค�าตอบก่อนลุกเดินตรงไปยังนางพญาเสือโคร่งสองต้น
ที่ยืนอยู่บนลานอย่างไร้ชีวิตชีวา พอๆ กับท่าเดินของพ่อ
พอพ่อไปผมก็เดินลงเนินไปยืนมองไร่ชาของเรา เนื้อที่ไม่มากมายแต่ก็มาก
พอจะช่วยให้ชีวิตดีขึ้นถ้าเราท�าได้ดี และได้รับการส่งเสริมอย่างดีพอกัน
ช่วงที่เรียนเทอมสุดท้ายผมถามแม่ว่า ถ้าไม่ต้องปลูกชาอีกแม่อยากท�าอะไร
แม่ตอบว่าต้องถามพ่อ ผมเข้าใจดีที่แม่พร้อมจะท�าอะไรก็ได้หรือไม่ท�าอะไรก็ได้ตาม
144 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 144 21/3/2561 BE 10:00
