Page 147 - kpi18630
P. 147
อะไรถ้ามีแต่คนชิมชา หรือพ่ออาจสงสัยว่ากลุ่มประชาคมอาเซียนจะส่งผลดีกับดอย
เราแค่ไหน หรือพ่ออาจคิดแค่ว่าต้องท�าอย่างไรจึงจะช่วยไม่ให้ต้นไม้ทั้งสองต้นตาย
อย่างไร้ค่า
ความอยากรู้ท�าให้ผมเดินขึ้นเนิน
ผมชวนพ่อนั่งพิงนางพญาเสือโคร่งคนละต้น
“พ่อคิดอะไรอยู่”
“เราเป็นคนไทยแล้วจริงๆ ใช่ไหม”
ผมอึ้งกับการถามกลับ มันไม่ใกล้เคียงกับสิ่งที่ผมคิดไว้เลย
“อะไรท�าให้พ่อคิดอย่างนี้”
“ท�าไมเขาท�าเหมือนเราไม่มีความหมาย...” พ่อหลับตาลงครู่หนึ่ง
“เราเป็นคนไทยเหมือนเขาแล้ว เราไม่ใช่คนไร้สัญชาติเหมือนปู่ที่นอนอยู่
ตรงนั้นแล้วใช่ไหม”
พ่อชี้ไปยังฮวงซุ้ยบนเนินเขาเบื้องหน้า
ผมรู้ความคิดพ่อแล้ว “พ่อคิดว่าเราเป็นนางพญาเสือโคร่งไร้ดอกใช่ไหม”
ผมเอื้อมมือแตะแขนพ่อ พอพ่อหันมาผมก็เห็นน�้าเอ่อในดวงตา
พ่อเงยหน้าขึ้น อาจเพราะอยากให้น�้าตาไหลกลับเข้าไป แต่คงไม่ส�าเร็จพ่อ
จึงเช็ดมันด้วยแขนเสื้อ
ผมขยับตัวนั่งชิดพ่อ อยากบอกให้พ่อมั่นใจในกลุ่มประชาคมอาเซียน
ทั้งที่ลึกๆ แล้วผมก็ไม่ได้มั่นใจเท่าที่อยากมั่นใจ เป็นไปได้ว่านักท่องเที่ยวชาวเยอรมัน
คนนั้นอาจแค่พูดเปรียบเทียบให้เห็นจากสิ่งที่เขาเป็น
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าเขาพูดถูก นั่นคือเราต้องเตรียมความเป็นตัวเองให้
พร้อมส�าหรับความหวังครั้งใหม่ของคนปลูกชาและนางพญาเสือโคร่ง
“พ่อคิดว่าเราเป็นนางพญาเสือโคร่งไร้ดอกใช่ไหม” ผมถามซ�้า
พ่อถอนหายใจพลางลูบโคนต้น
ผมจับมือพ่อไว้ ผมรู้ว่าพ่อไม่ได้อ่อนแอ สิ่งที่พ่อท�ามาตลอดยืนยันได้ว่าพ่อ
ไม่เคยอ่อนแอ พ่อส�านึกบุญคุณแผ่นดินนี้และตั้งใจจะท�าให้ผืนดินตรงนี้สวยงาม
146 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 146 21/3/2561 BE 10:00
