Page 233 - kpi16607
P. 233
ดุลอำนาจ ในการเมืองการปกครองไทย
คำตอบอยู่ที่การกระจายอำนาจที่ไม่สมบูรณ์
ถ้าพิจารณาข้อสรุปข้างต้น ที่กล่าวว่าองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศ
ไทยยังไม่ได้ให้ความสำคัญกับบทบาทด้านการพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นอย่างเป็น
ระบบและจริงจัง อีกทั้งกิจกรรมด้านการพัฒนาท้องถิ่นที่ได้ดำเนินการไปแล้ว
ส่วนใหญ่อาจจะไม่ตอบโจทย์กับปัญหา ประเด็นท้าทาย และโครงสร้างฐาน
เศรษฐกิจของท้องถิ่นนั้น อาจทำให้เข้าใจผิดไปต่างๆ นานาว่าผู้บริหารและ
พนักงานท้องถิ่นส่วนใหญ่ไม่มีความรู้ ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ หรือไม่ตระหนักถึง
หน้าที่พื้นฐาน หรือละเลย ไม่เอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้ ซึ่งไม่ตรงกับความเป็นจริง
แท้จริงแล้วผู้บริหารและพนักงานท้องถิ่นไม่ได้ขาดความรู้ หรือขาด
วิสัยทัศน์ หรือขาดการเอาใจใส่ในเรื่องการพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นแต่อย่างใด
ผลสำรวจด้านนวัตกรรมหรือการริเริ่มนโยบายใหม่ๆ ของท้องถิ่น ซึ่งเป็นส่วนหนึ่ง
ของการสำรวจในครั้งนี้พบว่าองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นส่วนใหญ่จะสามารถ
คิดค้นหามาตรการใหม่ๆ ด้านการพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นได้มากมาย ดังกรณี
ตัวอย่างที่นำมาแสดงข้างล่างนี้ แต่ความพยายามที่จะคิดริเริ่มมาตรการพัฒนา 22
เศรษฐกิจท้องถิ่นเหล่านั้นส่วนใหญ่ไม่สามารถเดินหน้าไปสู่การปฏิบัติได้
ด้วยเหตุผลหลักอย่างน้อย 2 ประการดังนี้
ประการแรก องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นถูกตีกรอบให้มีบทบาทด้านการ
พัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นที่จำกัด กรอบหรือข้อจำกัดที่ว่านี้เกิดจากการออกระเบียบ
ของกระทรวงมหาดไทย (โดยกรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น) ว่าด้วยอำนาจ
หน้าที่ การจัดทำแผน ตลอดจนถึงการบริหารงานคลังและงบประมาณขององค์กร
ปกครองท้องถิ่น ซึ่งกำหนดขอบเขตและแนวทางการปฏิบัติงานของท้องถิ่น ตลอด
จนถึงการจัดทำงบประมาณและการเบิกจ่ายเงินของท้องถิ่น ระเบียบปฏิบัติของ
กระทรวงมหาดไทยดังกล่าวนี้มีลักษณะเป็นการตีกรอบให้ท้องถิ่นถือปฏิบัติ มาก
กว่าให้ท้องถิ่นใช้ดุลพินิจในการเลือกแนวทางปฏิบัติ
ในขณะเดียวกัน ส.ต.ง. ซึ่งเป็นหน่วยตรวจสอบกลาง ก็ตรวจสอบการใช้
จ่ายเงินของท้องถิ่นโดยยึดตามระเบียบของกระทรวงมหาดไทย เรื่องใดที่มี
ระเบียบให้ท้องถิ่นดำเนินการ ท้องถิ่นก็สามารถทำได้ตามแนวทางที่กำหนดไว้ใน
สถาบันพระปกเกล้า
