Page 217 - kpi16607

ดุลอำนาจ ในการเมืองการปกครองไทย

เศรษฐกิจท้องถิ่นมีโครงสร้างและแนวโน้มการเปลี่ยนแปลง

ที่แตกต่างกัน

บริบทของ “เศรษฐกิจท้องถิ่น” ในที่นี้ มีด้วยกัน 3 ระดับคือ

(1) เศรษฐกิจท้องถิ่นระดับจังหวัด จำนวนทั้งสิ้น 12 จังหวัด (2) เศรษฐกิจ
ท้องถิ่นระดับเมือง ซึ่งประกอบด้วยเมืองระดับเทศบาลนครจำนวน 4 เมือง
เมืองระดับเทศบาลเมืองจำนวน 9 เมือง และเมืองระดับเทศบาลตำบลจำนวน

20 เมือง และ (3) เศรษฐกิจท้องถิ่นระดับตำบล จำนวน 65 ตำบล ดังแสดง
ในตารางที่ 1 ข้างล่างนี้ ข้อมูลที่ได้จากการสำรวจพบว่า “ฐานเศรษฐกิจ
(Economic bases)” ของท้องถิ่นในเขตการปกครองท้องถิ่นที่เป็นกรณีศึกษา

ต่างๆ มีลักษณะแตกต่างกันไป ดังนี้

สภาวะเศรษฐกิจของจังหวัด

จังหวัดเป็นพื้นที่เศรษฐกิจขนาดใหญ่ ซึ่งประกอบด้วยเขตเมืองขนาดกลาง 20

และขนาดเล็กและชุมชนชนบท ในจังหวัดที่ทำการศึกษาจำนวน 12 จังหวัดนั้น
ปรากฏว่าเกือบทุกจังหวัด (10 จังหวัด ร้อยละ 83.3 ของจังหวัดในกลุ่มตัวอย่าง)
มีฐานเศรษฐกิจหลักอยู่ในภาคการเกษตร มีเพียง 2 จังหวัด (ร้อยละ 16.6 ของ

จังหวัดในกลุ่มตัวอย่าง) ที่มีฐานเศรษฐกิจภาคอุตสาหกรรมเป็นหลัก นอกจากนั้น
ก็มีฐานเศรษฐกิจที่สำคัญด้านอื่นๆ เป็นส่วนประกอบ เช่น การค้าชายแดน
1 จังหวัด และการท่องเที่ยวอีก 2 จังหวัด เป็นต้น

หากพิจารณาถึงสภาวะการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจของจังหวัด ก็พบว่ามี
จังหวัดที่มีแนวโน้มสภาวะเศรษฐกิจขยายตัวจำนวน 7 จังหวัด (ร้อยละ 58.3)

และมีสภาวะที่ค่อนข้างคงที่และถดถอยจำนวน 5 จังหวัด (ร้อยละ 41.6) ซึ่งใน
จำนวนนี้เริ่มปรากฏสัญญาณการถดถอยทางเศรษฐกิจจำนวน 3 จังหวัด (ร้อยละ
25.0) โดยสังเกตได้จากการย้ายถิ่นของแรงงานออกไปหางานทำนอกพื้นที่มากขึ้น

(โปรดพิจารณาตารางที่ 2 3 และ 4 ประกอบ)

สถาบันพระปกเกล้า