Page 170 - kpiebook65062

สถาปัตยกรรมสมัยใหม่ (Modern Architecture)

ดังที่ได้กล่าวมาแล้วในบทที่ ๑ สถาปัตยกรรมสมัยใหม่ (Modern Architecture) เป็นปฏิกิริยา
ต่อต้านรูปแบบประวัติศาสตร์นิยม ที่ก่อตัวขึ้นในโลกตะวันตกในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ ๒๐ ระบบ

การผลิตแบบอุตสาหกรรม เทคโนโลยีอาคาร และวัสดุก่อสร้างสมัยใหม่ ก่อให้เกิดสถาปัตยกรรม
ที่ปฏิเสธรูปแบบสถาปัตยกรรมในประวัติศาสตร์ ใช้วัสดุก่อสร้างสมัยใหม่อย่างไม่ปิดบังสัจจะของ

โครงสร้างและวัสดุ การขึ้นรูปทรงสถาปัตยกรรมโดยอาศัยเหตุผลทางหน้าที่ใช้สอย (functional
design) หรือการรับรู้ทางสายตา (visual perception) เป็นหลัก การเน้นรูปทรงและปริมาตร
เป็นกล่องเรียบ (cubic form) ตลอดจนมวล (mass) ปริมาตร (volume) และพื้นที่ว่าง (space)

ที่เลื่อนไหล มีที่มาจากประโยชน์ใช้สอย แยกแยะให้เห็นความแตกต่างระหว่างพื้นที่ใช้สอย
(functional space) กับพื้นที่สัญจร (circulation) เป็นต้น

ความเปลี่ยนแปลงอันใหญ่หลวงนี้เกิดขึ้นในโลกตะวันตกตั้งแต่ช่วงปลายรัชกาลที่ ๕ และ
ทวีอิทธิพล ส่งผลกระทบไปทั่วโลกสืบมา คู่ขนานไปกับบริบทสังคม เศรษฐกิจ และวัฒนธรรมสมัยใหม่

ที่ค่อยๆ กลายเป็นภาษาสากลในเวลาต่อมา ดังสะท้อนออกมาในสถาปัตยกรรมจำนวนมากในสมัย
รัชกาลที่ ๗ โดยเฉพาะอาคารสาธารณะที่เน้นประโยชน์ใช้สอย อาคารเพื่อการสาธารณูปโภค เช่น
โรงเรียน สถานีตำรวจ ตลาด โรงพยาบาล โรงงาน เป็นต้น อาคารเหล่านี้บ้างออกแบบโดย “ช่างฝรั่ง”

รุ่นสุดท้ายอย่างนายชาลส์ เบเกอแลง (Charles Bèguelin) บ้างออกแบบโดย “สถาปนิกสยาม”
รุ่นแรก อย่างพระสาโรชรัตนนิมมานก์ (สาโรช สุขยางค์) หรือนายนารถ โพธิประสาท สะท้อนถึงความรู้

ความเข้าใจในสาระสำคัญบางประการของสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ เช่น การใช้วัสดุก่อสร้างโดยไม่ปิดบัง
สัจจะของโครงสร้างและวัสดุ การขึ้นรูปทรงสถาปัตยกรรมโดยมุ่งตอบสนองหน้าที่ใช้สอยหรือ
ความต้องการบางประการ เช่น การป้องกันอัคคีภัย การระบายอากาศโดยวิธีธรรมชาติ เป็นต้น

1 9