Page 32 - kpi22350

ส่วนจังหวัดในการจัดทำกิจการใดๆ อันเป็นหน้าที่ของราชการส่วนท้องถิ่นอื่นที่อยู่ในเขต องค์การบริหาร
ส่วนจังหวัด ประกอบกับกฎกระทรวง (พ.ศ. 2541) ที่ออกตามความในพระราชบัญญัติ องค์การบริหาร
ส่วนจังหวัด พ.ศ. 2540 (14) และ (17) ระบุให้ องค์การบริหารส่วนจังหวัดดำเนินกิจการป้องกันและบำบัด

โรค และการส่งเสริมและแก้ไขปัญหาการประกอบอาชีพ อันเป็นกิจการที่ราชการส่วนท้องถิ่นอื่นสมควรให้ รายงานสถานการณ์
องค์การบริหารส่วนจังหวัดร่วมดำเนินการ

๏ พระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496 และที่แก้ไขเพิ่มเติม อาศัยอำนาจตามมาตรา 50 (4)
ระบุว่า เทศบาลมีอำนาจหน้าที่ในการป้องกันและระงับโรคติดต่อ มาตรา 54 (7) จัดทำกิจการ ซึ่งจำเป็น
เพื่อการสาธารณสุข และมาตรา 56 (3) ระบุว่า กิจการอย่างอื่นที่จำเป็นเพื่อการสาธารณสุข

๏ พระราชบัญญัติสภาตำบลและองค์การบริหารส่วนตำบล พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม
อาศัยความตามมาตรา 67 (3) ระบุว่า องค์การบริหารส่วนตำบลมีอำนาจหน้าที่ในการป้องกันโรคและระงับ

โรคติดต่อ และ (4) ป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย

จะเห็นได้ว่า กลไกการบริหารราชการในช่วงสถานการณ์วิกฤติโควิด-19 จะอาศัยกลไกรัฐ

ส่วนกลางเป็นหลัก จากนั้นจึงมอบนโยบายผ่านกลไกกระทรวง กรม จังหวัด แล้วจึงลงมาสู่องค์กรปกครอง
ส่วนท้องถิ่น ตามลำดับ ทำให้บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการแก้ปัญหาสถานการณ์โควิด-19
ในพื้นที่ จึงเป็นเพียงการเข้าร่วมสนับสนุนและดำเนินงานตามคำสั่ง/มาตรการ/แนวทางของรัฐส่วนกลาง

และอยู่ภายใต้การควบคุมของการบริหารราชการส่วนภูมิภาค (จังหวัดและอำเภอ) อีกทอดหนึ่งเท่านั้น

การจัดการวิกฤติโควิด-19 ระลอกแรกขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นนับเป็นความท้าทาย

อย่างยิ่ง เพราะต้องทำงานท่ามกลางความต้องการของประชาชนในพื้นที่ และต้องทำงานท่ามกลาง
การป้องกันโรคติดต่อในชุมชนภายใต้แนวทางและมาตรการจากรัฐส่วนกลางแบบเดียวกันกับที่ใช้บังคับ
ร่วมกันในทุกพื้นที่ ซึ่งแนวทางและมาตรการดังกล่าวปราศจากการเข้าใจถึงความหลากหลายของผู้คน

และปัญหาในแต่ละพื้นที่ เช่น การจัดการกับการแพร่ระบาดของโควิด-19 ในชุมชนเมืองขนาดใหญ่ - ส่วนที่ 1 บทสำรวจว่าด้วยบทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการจัดการวิกฤติท่ามกลางการแพร่ระบาดของโควิด-19
เมืองขนาดเล็ก - เมืองชนบท ที่มีการแพร่กระจายตัวของเชื้อไวรัสที่แตกต่างกันไป โดยเมืองขนาดใหญ่จะพบ

จำนวนผู้ติดเชื้อค่อนข้างเยอะกว่าเมืองขนาดเล็กหรือเมืองชนบท หากแต่การดำเนินมาตรการควบคุม
การแพร่ระบาดกลับเป็นแนวทางควบคุมเดียวกัน ส่งผลให้เกิดความขัดแย้งของการจัดบริการสาธารณสุข
ของชุมชนที่แตกต่างกันไป

นอกจากนี้การมอบอำนาจโดยรัฐส่วนกลางผ่านกระทรวงหรือกรมไปที่หน่วยงานระดับจังหวัด
โดยตรง แต่ไม่ได้มอบอำนาจไปที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นซึ่งเป็นหน่วยงานในระดับพื้นที่ให้สามารถ

จัดการกับการแพร่ระบาดของโควิด-19 ได้อย่างคล่องตัวมากนัก ทำให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจึงไม่ได้
เป็นหน่วยงานหลักในการจัดการกับการแพร่ระบาดของโควิด-19 ในระดับพื้นที่ หากแต่ทำหน้าที่เป็นเพียง

หน่วยงานสนับสนุนการทำงานของราชการส่วนภูมิภาคและดำเนินการตามคำสั่งของรัฐส่วนกลางเท่านั้น
ผลที่ตามทำให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไม่สามารถตอบสนองความต้องการของประชาชนและตอบสนอง
ต่อปัญหาในพื้นที่ได้อย่างทันท่วง ด้วยเหตุนี้ในการระบาดของโควิด-19 ระลอกที่ 1 จึงเห็นบทบาทของ

องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในฐานะหน่วยงานสนับสนุนการดำเนินงานเพื่อแก้ปัญหาโรคระบาดและ
การป้องกันโรคติดต่อในพื้นที่เท่านั้น

สถาบันพระปกเกล้า 21