Page 267 - kpi18630

ความพิกลอันใดไม่ แถมนายเอี๋ยวยังละเลียดกินข้าวในจานอย่างช้าๆ จนหมดไม่
เหลือกระทั่งเศษข้าวติดจานสักเม็ด
กินเสร็จแกเดินมาขอจานเปล่าหนึ่งใบจากผม เดินไปที่มอเตอร์ไซค์ เดินกลับ

มายื่นจานที่มีไอศกรีมแท่งสิบแท่งวางอยู่ในนั้น ฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียมแล้วบอกผมด้วย
เสียงดังอันห้วนสั้นว่า “ค่าข้าว” ก่อนเดินกลับไปที่รถ ถีบคันสตาร์ทขับขี่จากไป
หน้าตาเฉย
ผมโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่ก็ท�าได้แค่ค้นคิดจินตนาการถึงวิธีการแก้เผ็ดกลับ
ไปอย่างงี่เง่าต่างๆ นานา ซึ่งเอาเข้าจริงก็คงไม่กล้าท�า ส�าคัญว่าหลังจากวันนั้นนาย

เอี๋ยวไม่เคยแวะกินข้าวมันไก่ร้านผมอีกเลย อาจเป็นเพราะรสชาติไม่ถูกปาก หรือ
แกอาจไม่ชอบกินข้าวมันไก่ก็เป็นไปได้
ช่วงเวลานั้น กฎจราจรเรื่องการบังคับผู้ขับขี่มอเตอร์ไซค์ต้องสวมหมวกกัน

น็อคเพิ่งถูกน�ามาปฏิบัติบังคับใช้อย่างจริงจังในพื้นที่ ต�ารวจจัดตั้งด่านย่อยมากมาย
ดักจับและท�าการปรับผู้ฝ่าฝืนกฎหมาย ปรับครั้งละหนึ่งร้อยห้าสิบบาท มีใบเสร็จ
ให้ ย้ายจุดตรวจและก�าหนดเวลาดักจับปรับเปลี่ยนไปเรื่อยไม่ถาวร ไม่มีการบอกให้
รู้ล่วงหน้า
ต�ารวจมาตั้งด่านย่อยริมถนนใหญ่ตรงสี่แยกใกล้ร้านข้าวมันไก่ของผมสัปดาห์

ละสองครั้ง
ผมเห็นด้วยในการใช้กฎหมายบังคับผู้ขับขี่มอเตอร์ไซค์สวมใส่หมวกนิรภัย
ดัดนิสัยคนในพื้นที่ - ที่ภาพความตายและความพิการอันเป็นผลจากอุบัติเหตุมิอาจ

เตือนสติได้เท่ากับการถูกบังคับให้ต้องชักเงินออกจากกระเป๋า ผู้ขับขี่จึงเริ่มรู้จักหา
ซื้อหมวกกันน็อคมาครอบศีรษะ แต่อีกมากก็ยังดื้อดึง อ้างเรื่องความคุ้นเคยที่ท�าให้
ไม่หนักศีรษะ ซึ่งต�ารวจไม่รับฟัง พวกเขาจึงได้แต่หาวิธีหลีกเลี่ยงเส้นทางที่มีต�ารวจ
ดักจับกันเรื่อยไป
“บางคนในนั้นถูกปรับเป็นเงินรวมหลายพันบาทแล้ว หมวกใบละสามร้อย

ยังไม่ยอมซื้อ” ต�ารวจที่รู้จักกับผมชี้ไปยังโต๊ะธุรการเคลื่อนที่ที่มีคนยืนต่อแถวรอ
จ่ายค่าปรับเป็นแถวยาว พลางส่ายหน้าอย่างระอิดระอา

266 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”

01-288 Power of Thai People_Edit.indd 266 21/3/2561 BE 10:00