Page 160 - kpi17724
P. 160
บทที่ 3
หลายคือต้องการเห็นการพัฒนาด้านเศรษฐกิจของเมืองอย่างก้าวกระโดด หลากหลายแนวคิดพัฒนาเมือง
แต่ความจริงแล้วสิ่งที่ควรคาดหวังมากกว่าคือ ความยุติธรรม
ประชาธิปไตย และความหลากหลาย เพราะสิ่งเหล่านี้เกี่ยวข้องกับ
ชีวิตประจำวันของคนในเมืองซึ่งในสภาพจริงแล้วสำคัญกว่าตัวเลข
ความก้าวหน้าด้านเศรษฐกิจมากนัก เมืองบางเมืองอาจไม่ได้มีตัวเลข
ที่โดดเด่นด้านเศรษฐกิจแต่ประชาชนสามารถอาศัยอยู่ในเมืองได้อย่าง
ปลอดภัย ซึ่งการออกนโยบายและการวางแผนเมืองที่ยุติธรรมสามารถนำ
สังคมไปสู่จุดหมายนั้นได้ เธอเสนอว่าเราควรออกนโยบายที่กำหนดให้
โครงการใดๆ ก็ตามที่เกี่ยวข้องกับที่อยู่อาศัยจะผ่านใบอนุญาตสร้างได้
ต้องแบ่งสัดส่วนให้กับเคหะมวลชนหรือที่อยู่อาศัยสำหรับประชาชนที่มี
รายได้น้อยด้วยในอัตราร้อยละ 50 หรือมากกว่า เพื่อรับประกันว่าว่า
โครงการเหล่านั้นเป็นประโยชน์ต่อการใช้พื้นที่สาธารณะและยกระดับ
คุณภาพชีวิตคนในเมืองโดยเฉพาะผู้ที่มีรายได้น้อยได้อย่างแท้จริง
ยกตัวอย่างเปรียบเทียบระหว่างประเทศสหรัฐฯและแคนาดา ในสหรัฐฯ
โครงการจัดสรรที่อยู่อาศัยให้กับผู้มีรายได้น้อยนั้นมีเพียงโครงการที่กำหนด
ว่าต้องได้รับการสนับสนุนโดยรัฐเท่านั้น ซึ่งหลายโครงการก็มักล้มเลิกไป
ก่อนที่จะได้ทำจริง และการสร้างสิ่งก่อสร้างใดๆ ก็ตามหากชอบด้วย
กฎหมายของเมืองแล้วก็สามารถทำได้เพราะถือเป็นสิทธิที่พึงมีโดยไม่ต้อง
ถามความคิดเห็นจากภาคส่วนอื่นๆ แต่ในเมืองแวนคูเวอร์ ประเทศ
แคนาดา โครงการที่อยู่อาศัยสำหรับผู้ที่มีรายได้น้อยยังคงได้รับการจัดสรร
อย่างต่อเนื่องและมีคุณภาพดีด้วยเพราะกฎหมายเอื้ออำนวย เช่นเดียวกับ
ในประเทศอังกฤษและเนเธอแลนด์ที่มีการออกข้อกำหนดว่าสิ่งก่อสร้างใดๆ
ก็ตามที่จะสร้างขึ้นใหม่ต้องประกอบไปด้วยเคหะมวลชนหรือสนับสนุนที่อยู่
อาศัยสำหรับผู้มีรายได้น้อยด้วย ซึ่งกฎหมายที่เป็นธรรมเช่นนี้เพิ่มอำนาจ
ต่อรองให้กับประชาชนในชุมชน แน่นอนว่าเอกชนบางรายไม่สามารถทำ
เช่นนั้นได้เพราะสุดท้ายแล้วการก่อสร้างนั้นจะไม่ได้รับผลกำไรเท่าที่ควร
แต่การต่อรองนี้ทำให้ชุมชนยังมีสิทธิที่จะได้รับประโยชน์ด้านอื่นๆ เช่น
147
