Page 277 - 22825_Fulltext

6-34

วจนา วรรลยางกูร. (2561). “อุ้มหาย” ไม่ใช่อาชญากรรม “ซ้อมทรมาน” ไม่มีคนผิด. สืบค้นจาก
the101.world: https://www.the101.world/suppression-of-torture-and-enforced-

disappearances-act/

วริศรา กรีธาพล. (2563). ละครโทรทัศน์เกาหลีกับการเปลี่ยนทัศนคติเกี่ยวกับความรุนแรงในทาง

ย้อนแย้งของคู่รักวัยรุ่น. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาอาชญา

วิทยาและงานยุติธรรม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

วิภาพรรณ อุปนิสากร. (2559). การพัฒนาบทบาททางการเมือวงของสตรี. ธรรมทรรศน์, (3), 51-61.

วิษณุ มั่งคั่ง. (2560). แนวทางการพัฒนาอุตสาหกรรมป้องกันประเทศภายใต้กรอบยุทธศาสตร์ชาติ

20 ปี. วารสารสถาบันวิชาการป้องกันประเทศ. 8 (1), น.11.

ศรัณย์ธร ศศิธนากรแก้ว และยุบล เบ็ญจรงค์กิจ. (2554). ความคิดเห็นของผู้ประกอบวิชาชีพ

สื่อมวลชนที่มีต่อสื่อมวลชนไทย. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 4(1), 99-113.

ศศิกาญจน์ ศรีโสภณ. (2558, มกราคม – เมษายน). ความปลอดภัยและความรู้สึกปลอดภัยจาก

อาชญากรรมในสภาพแวดล้อมชุมชนอยู่อาศัยย่านเก่า เขตพระนคร กรุงเทพฯ กรณีศึกษา

ชุมชนตรอกศิลป์-ตรอกตึกดิน. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 8(1),

1517-1533.

ศักดิ์สิน อุดมวิทยไพศาล และคณะ. (มกราคม - มิถุนายน 2562). กรอบแนวคิดเชิงทฤษฎีพฤติกรรม

ทางการเมืองของประชาชน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราช
ภัฏอุบลราชธานี, 10(1), 293-306.

ศิบดี นพประเสริฐ. (2553). ความมั่นคงของมนุษย์: การค้ามนุษย์ในไทย. จุลสารความมั่นคงศึกษา, 1-41.

ศูนย์ข้อมูลกฎหมายและคดีเสรีภาพ. (2558). คดีมาตรา 112 ในโลกที่สื่อสารผ่านเทคโนโลยี. วารสาร

นิติสังคมศาสตร์, 8(2), 130-151.

ศูนย์ความร่วมมือทรัพยากรสันติภาพ (PRC). (2564). คู่มือการจัดการความขัดแย้งเบื้องต้น.

กรุงเทพฯ: ศูนย์ความร่วมมือทรัพยากรสันติภาพ.